Αξίζεις έναν έρωτα, ίδιας ιδιοσυγκρασίας, ίδιας τρέλας και φιλοσοφίας.
Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Και ήρθε.
Ο έρωτας που ζητούσες ολόψυχα, ήρθε.
Και έλαμπε.
Και μίλησε με τις πράξεις του αυτήν την φορά.
Ναι.
Δεν ήταν με λόγια.
Πατάω γερά αυτήν την φορά είπες μέσα σου.
Και σε γκρέμισε.
Σε γκρέμισε χειρότερα από κάθε άλλη φορά, γιατί τις πράξεις, δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Τις πιστεύεις.
Και έπεσες.
Και χτύπησες.
Και έκλαψες. Και ξανακλαψες.
Σε πόνεσε, αλλά αυτήν την φορά, δεν ήταν το ίδιο με τις προηγούμενες.
Αυτήν την φορά, έμεινες να κατηγορείς εσένα και την ευκολοπιστία σου μέσα στην απελπισία του να αγαπηθείς σωστά για μια φορά.
Με τιμή και παντελόνια.
Με λόγο και πράξεις μαζί.
Με μπέσα.
Και θύμωσες. Και αγανάκτησες.
Και είπες φτάνει. Ως εδώ.
Και ξέρεις κάτι μάτια μου;
Αυτό ήταν από την αρχή αυτό που έπρεπε να κάνεις.
Να θέσεις τα όριά σου.
Σε σένα.
Πρώτα σε σένα.
Τί θέλω;
Τί επιτρέπω;
Τί αξίζω;
Ως πού θα αντέξω;
Τί μπορώ να περιμένω και πόσο;
Τί σημαίνει καλοψυχία, τί ανεκτικότητα και πού τελειώνουν τα όριά τους;
Και ύστερα τα όρια στον/στην απέναντι.
Δεν είσαι παιχνιδάκι στα χέρια κανενός.
Ποτέ δεν ήσουν.
Και σίγουρα δεν είναι ώρα να γίνεις τώρα.
Όρια λοιπόν.
Αξιοπρέπεια.
Και ύστερα, η σωστή χρήση της λέξης -οχι-.
Ήρεμα και ευγενικά.
Γιατί έτσι θέτονται τα υγιή όρια.
Ήρεμα και ευγενικά.
Με σταθερή φωνή και ματιά.
Και ύστερα φεύγεις.
Φεύγεις και παίρνεις όσο χρόνο χρειαστείς, για να σε συγχωρέσεις.
Όσο χρόνο χρειαστείς για να νιώσεις συμπόνοια για σένα και όχι οίκτο.
Συμπόνοια, όπως θα ένιωθες για ένα πληγωμένο σκυλάκι.
Γιατί πληγωμένο σκυλάκι έγινες και εσύ για λίγο.
Για λίγο.
Υπενθύμισε στον εαυτό σου, για λίγο.
Πάρε τον εαυτό σου μια γλυκιά, ήρεμη αγκαλιά και συγχωρέσέ σου τις ανθρώπινες ανασφάλειες σου.
Συγχώρεσέ σου την μοναξιά που πολλές φορές χτυπάει αδυσώπητη ώστε να ενδίδεις κάποιες φορές, σε καταστάσεις που δεν θα ενέδιδες διαφορετικά.
Και τέλος κι αφού έφτασες ως εδώ, συγχώρεσε και τον/την απέναντι.
Γιατί τελικά, δεν ξέρεις ποτέ, τί βασανίζει τον κάθε άνθρωπο μέσα του, πόσο βαθιά είναι τα τραύματά του και οι αδάμαστοι δαίμονές του.
Και ελευθέρωσέ τον/την από μέσα σου.
Από την καρδιά μα και τις σκέψεις σου.
Και άρχισε να χαίρεσαι.
Την ζωή σου, τις στιγμές σου, τις αληθινές παρέες και φιλίες σου, που αυτές θα σε στηρίξουν για να ξαναβρείς τις ισορροπίες σου.
Μα αυτήν την φορά, μην ξεχνάς..
Έχεις και εσένα μαζί να σε στηρίζεις.
Έχεις και εσένα να σε αγαπάς και να σε υπολογίζεις.
Σήκω και συνέχισε λοιπόν.
Μπροστά για τα καλύτερα.
Γιατί ΜΟΝΟ αυτά μένουν να έρθουν τώρα.
Μόνο αυτά, είναι αποδεκτά,
μόνο αυτά σου είναι πια αρκετά.
Αλλιώς, με τον εαυτό σου αγκαζέ.
Κανείς δεν αξίζει τόσο ώστε να παίζει με την καρδούλα σου και την ψυχολογία σου.
Κανείς.
Κοντά σου πια, συνοδοιπόροι.
Ίδιας πάστας, ίδιας ιδιοσυγκρασίας, ίδιας τρέλας και φιλοσοφίας.
Μόνο αυτό αξίζεις. Αυτό και μόνο.