Αν δεν μπορείς να με καταλάβεις, τουλάχιστον μείνε μακριά μου

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι, γιατί κάποιοι ξεκινούν να σε προσεγγίσουν με τη χαρά και την προσμονή μικρού παιδιού, που γνωρίζει ένα νέο φίλο, που προσθέτει ένα ακόμη χρωματιστό κομμάτι στο παζλ της ζωής του κι εσύ όλο αυτό το επεξεργάζεσαι για προσωπικό όφελος, κοντόφθαλμο, όπως ορίζουν οι σχέσεις “ταχυφαγείο” σήμερα. Γιατί έτσι έμαθες να κάνεις. Δεν βλέπεις πέρα από την ανάγκη σου. Την όποια ανάγκη σου.

Απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι, γιατί νιώθω λίγο ξένη εδώ πάνω και ίσως εντέλει αφελής, που ενώ ξεκινώ μια νέα επικοινωνία και καλωσορίζω ανθρώπους για τη χαρά της σύνδεσης με τη δική μου ζωή, καταλήγω να στοχοποιούμαι άνευ λόγου ακόμη και να χρεώνομαι φτηνές ανακρίβειες, όταν αποφασίζω να βάλω όριο και να με προφύλαξω, γιατί νιώθω ότι πρέπει να κόψω λίγο τη φόρα του άλλου.

Λυπάμαι. Λυπάμαι, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι οι σχέσεις σήμερα ακόμη κι από τη σύσταση τους, πριν γίνουν κοντινά ειδικές, έχουν γίνει σταυρόλεξα για απαιτητικούς λύτες. Κάποιοι κουβαλάνε τόσο θυμό, τόση καχυποψία, τόσα προηγούμενα βαρίδια από σφαλιάρες και προδοσίες και στα πετάνε κατάμουτρα στην πρώτη ευκαιρία θεωρώντας ότι όλοι, άνδρες γυναίκες, είμαστε ίδιοι.

Ε, λοιπόν όχι, δεν είμαστε! Υπάρχουν ακόμη καθαρές ψυχές, που έχουν έρθει εδώ πάνω για να κάνουν τον εαυτό τους και το γύρω τους καλύτερο. Που γνωρίζουν χωρίς να μπορούν να στο εξηγήσουν, ότι το δικό σου καλό είναι και δικό τους, άρα δεν μπορούν να πειράξουν ούτε κουνούπι, πάρα μονάχα αν νιώσουν απειλή.

Υπάρχουν ακόμη ψυχές που πιστεύουν, ρομαντικά ίσως, στην καλοσύνη των ανθρώπων και πως με λίγο ειλικρινές ενδιαφέρον, σεβασμό κι ευγένεια γίνονται θαύματα και μαλακώνουν σκοτάδια. Ανοίγουν χαραμάδες στην ψυχή για τον ήλιο και το φως της ζωής! Που πιστεύουν ακόμη, ότι μπορούν να υπάρξουν βαθιά συναισθήματα, μεγάλες αγάπες και σχέσεις ζωής σε ένα για πάντα ταυτόχρονα άκυρο αλλά και πολύ σχετικό. Γιατί τελικά ο χρόνος έχει τη λιγότερη σημασία κι ό,τι είναι αληθινό τον έχει δικό του φίλο κόντρα στους ανάποδους καιρούς.

Υπάρχουν ακόμη ψυχές, που όσοι τους γνωρίζουν καλύτερα, τους αποκαλούν αερικά ή ξωτικά, μη μπορώντας να εξηγήσουν όλο αυτό το περίεργο δικό τους μάτι στη ζωή.

Γι’ αυτό κάνε μου τη χάρη, αν βρεθεί στο δρόμο σου ένα τέτοιο αλλόκοτο πλάσμα κι εσύ έχεις την καχυποψία και την αδυναμία να διακρίνεις κάτι το πολύ διαφορετικό από τον τρόπο σου να ζεις και να σκέφτεσαι, μην το τσουβαλιάζεις κι αυτό στο σάκο του όλα ίδια-όλα ίσιωμα και νομίζεις κιόλας ότι τα κατάφερες και δεν πιάστηκες κορόιδο. Δυστυχώς σε πρόδωσε ο ίδιος σου ο κακός εαυτός, που αρνείται να ανοίξει τα μάτια της καρδιάς του λίγο παραπάνω και να πιστέψει στο “απ’ αλλού φερμένο”…

Γι’ αυτό μείνε εκεί που είσαι. Μακριά από “ξωτικά”, “παραμύθια” και ψυχές που δεν τις καταλαβαίνεις στο παραμικρό και τις κατηγορείς κι από πάνω μέσ’ στην άγνοιά σου. Μείνε μακριά μου. Δεν αντέχω τη δυστυχία που ξερνάει το μυαλό σου. Λυπάμαι…Σε…