Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Γυρνάς το δάχτυλο σε σένα και σε δείχνεις. Γυρνάς τα μάτια μέσα σου και σε βλέπεις. Εσύ! Δεν περιμένεις ο άλλος να σε “δει”. Εσύ χρειάζεται να το κάνεις.
Ο άλλος θα σου προβάλει κομμάτια του εαυτού του που δεν αντέχει και θα κουνήσει το δάχτυλό του σε σένα.
Θα δει τη σκιά σου και θα φύγει γιατί δεν αντέχει να δει τη δική του.
Εσύ όμως; Θα μείνεις; Θα γυρίσεις να δεις αυτό που οι άλλοι σου καταλογίζουν για να δραπετεύσουν από τον ίδιο τους τον εαυτό;
Θα κάνεις κι εσύ το ίδιο; Θα δραπετεύσεις ή θα συμφιλιωθείς;
Θα τιμωρήσεις ή θα αγκαλιάσεις;
Λένε πως το πιό όμορφο φως ξεπροβάλλει μέσα από το πυκνό σκοτάδι, εκεί λίγο πριν το ξημέρωμα.
Αντέχεις να αγαπήσεις τη σκιά σου; Αντέχεις να σε “δεις;”.
Αντέχεις τελικά την αγάπη;