Αλίμονο αν κάποτε με άφηνες εσύ

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Αλίμονο αν κάποτε με άφηνες Εσύ!
Και μόνο που νιώθω πως είσαι εδω, και ας μην είσαι δίπλα μου και ας μην είσαι κοντά μου.
Είσαι όμως πάντα με τον δικό μου τρόπο και εσύ με τον δικό σου.
Έμαθα να ζω για να σε περιμένω!
Θέλω να σε περιμένω. Το ζητάει το κορμί μου! Το ζητάει η ψυχή μου.
Δεν θέλει κανέναν άλλο.
Τους φτύνει όπως η μηχανή το νερό.
Δεν φταίω εγώ. Το σώμα μου το κάνει. Μόνο του.
Αντιδρά σαν να το ακουμπάει κάτι ξένο. Κάτι που δεν κολλάει!
Και είναι πολύ δύσκολο αγάπη μου να κολλήσει.
Έτσι και τα αυτιά μου. Ακούνε μόνο εσένα!
Οι άλλες φωνές χάνονται. Τις παίρνει ο άνεμος.
Όπως τα φύλλα από τα δέντρα που δεν είναι για εκείνα πια.
Που φεύγουν από αυτά γιατί πια δεν κολλάνε πάνω τους.
Έμαθα να ζω με τον ήχο της φωνής σου στα αυτιά μου.
Η μόνη που ακούω πια.
Να μου λες καλημέρα!
Να μου λες καληνύχτα!
Να μου λες σ’ αγαπώ και να το εννοείς!
Απο αυτά τα δικά σου τα σ’ αγαπώ.
Που βγαίνουν απο την ψυχή σου και μπαίνουν στη δίκη μου!
Ξέρεις εσύ. Μόνο εσύ!
Πάντα η καλημέρα σου και η καληνύχτα σου είχε μεγάλη σημασία.
Ήταν όντως καλή η μέρα μου.
Η πρώτη και η καλύτερη!
Πρώτα απο κοντά, με το φιλί σου να τη συνοδεύει και μετά απο μακριά με το άρωμα σου στα ρουθούνια μου! Ακόμα…
Τα χείλια σου να ακουμπάνε όλη μέρα τα δικά μου.
Να τρώω κ να μην τα σκουπίζω για να μην τα πάρει η πετσέτα.
Θα τα έπαιρνε, είμαι σίγουρη.
Μα ήταν δικά μου!
Μέχρι να περάσει η μέρα και να έρθει πάλι το βράδυ.
Η νύχτα. Η όμορφη νύχτα!
Με τα σκοτάδια της και τα μαύρα της!
Το φεγγάρι της και τον αέρα της να μου χαϊδεύει το κορμί όπως τα χέρια σου!
Όπως εσύ. Μάλλον, όπως Μόνο Εσυ!
Την αγαπώ τη νύχτα!
Όχι όπως εσένα, αλλά την αγαπώ!
Να μου πεις την πιο όμορφη καληνύχτα!
Πάλι να με αγκαλιάσεις.
Να μην χορταίνεις να με αγκαλιάζεις!
Να με φέρνεις κοντά σου για να μην σου φύγω και με πάρει η νύχτα από κοντά σου.
Ή ίσως κάποιο όνειρο!
Μα τα όνειρα μου είχαν εσένα μέσα κι ας ήσουν εκεί δίπλα μου.
Να με φιλάς πάλι αλλά αυτή τη φορά για καληνύχτα!
Η φωνή σου στα αυτιά μου.
Η μυρωδιά σου πάλι στα ρουθούνια μου, ζωντανή!
Τα χέρια σου στη μέση μου!
Τα χείλη σου στα δικά μου!
Εσυ εκεί! Δεν έχει άλλο…
Εσύ!
Η θύμηση σου μου αρκεί.
Για λίγο ακόμα.
Για όσο αντέξω μακριά σου.
Μα τι λέω;
Ειναι τόσο δυνατή ακόμα και έτσι.
Δεν λέω πως μου αρκεί. Για τώρα ίσως ναι. Για τώρα, ναι.
Αλίμονο αν την έχανα και αυτή!
Αλίμονο αν έχανα εσένα απο μέσα μου.
Από τη σκέψη μου!
Μα είσαι η μόνη μου.
Πρωί, βράδυ!
Και στα ενδιάμεσα, δεν λέω!
Ζω, αναπνέω, υπάρχω για εκείνο το δικό σου “σύντομα”.
Το ξέρω θα έρθει.
Το είπες Εσύ!
Δεν το αφήνω.
Θα περιμένω!
Αλίμονο…

LoveLetters