Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.
Λογικά ξέρεις ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα, δράκοι, μπαμπούλες κλπ., αλλά φοβάσαι. Το μικρό παιδί μέσα σου το βράδυ λίγο πριν αποκοιμηθεί, κουλουριάζεται κάτω από τα σκεπάσματα για να μη βλέπει τις σκιές από αναδύονται από το μικρό φωτάκι που φέγγει μέσα στο δωμάτιο.
Προσπαθείς να το καθησυχάσεις με τη λογική, αλλά δεν ηρεμεί με τίποτε και η καρδιά του χτυπάει δυνατά.
Είναι εκείνες οι φορές που οι τεχνικές που έχουν υιοθετήσει οι ενήλικες για να “αντιμετωπίζουν” τους φόβους τους, ουσιαστικά διαπιστώνουμε ότι δεν είναι καθόλου αποτελεσματικές. Το να εκλογικεύουμε το συναίσθημα μας και να του κάνουμε κριτική λέγοντας: “Έλα τώρα…μεγάλωσες πια…έγινες κι εσύ γονέας και ακόμα φοβάσαι;” δεν είναι κάτι που απαλύνει τους φόβους, ούτε μιλάει στην ψυχή μας.
Είναι όμως κάτι γνώριμο και οικείο, καθώς οι γονείς μας, με διάθεση πάντα φροντιστική και επειδή νοιάζονταν πραγματικά για εμάς, αντιμετώπιζαν έτσι τους φόβους μας για να τους κατευνάσουν. Αυτό μας κληροδότησαν και αυτό μάθαμε κι εμείς να κάνουμε. Να κουκουλώνουμε τους φόβους μας και να τους βάζουμε κάτω από το χαλί.
Έχει έρθει όμως εκείνη η στιγμή που η σκόνη έχει συσσωρευτεί και το χαλί δεν μπορεί να τη συγκρατήσει άλλο. Βγαίνει σαν σύννεφο τις νύχτες όταν όλα και όλοι ηρεμούν, αλλά η δική μας ψυχή δεν μπορεί να βρει γαλήνη. Τότε που οι σκέψεις μας φουντώνουν, μνήμες έρχονται από την παιδική μας ηλικία. Μνήμες που άλλες φορές μπορούμε να ανακαλέσουμε με εικόνες, ενώ άλλες φορές είναι απλά αισθήσεις, καθώς ίσως συνέβησαν σε μια πρώιμη ηλικία για την οποία δεν μπορούμε να ανασύρουμε συγκεκριμένες πληροφορίες.
Το μόνο που έχουμε είναι μια παράξενη αίσθηση και ότι βιώνει το σώμα μας δυσάρεστα συναισθήματα χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε με τι συνδέονται.
Προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τους φόβους μας και αυτή μας η προσπάθεια πέφτει στο κενό. Τι είναι αυτό που άραγε την ανακόπτει; Τι μας κρατάει δέσμιους; Η απάντηση ίσως κρύβεται στον τρόπο που προσπαθούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να τον απαλλάξουμε από τους δαίμονες του. Σαν τους γονείς μας κι εμείς που για να δείξουμε τη φροντίδα μας προς τον εαυτό μας πρέπει απαραίτητα να τον κρίνουμε πολύ αυστηρά και να τον βάλουμε στη γωνία μαλώνοντας τον.
Πώς θα ήταν όμως αν τον αγκαλιάζαμε και τον αγαπούσαμε γι’ αυτό που είναι; Να αποδεχτούμε και αυτή την πλευρά μας που φοβάται σαν μικρό παιδί, που έχει παράλογους φόβους. Οι φόβοι μας ίσως να κρύβουν και μια ανάγκη μας που δεν ξέρουμε πώς να την εκφράσουμε στους ανθρώπους γύρω μας. Αν μιλούσαν οι φόβοι μας ίσως να λέγανε:
“Έχω ανάγκη από μια αγκαλιά. Θέλω να σε νιώσω κοντά μου. Πες μου σ΄αγαπώ.” Μόνο αν αποκωδικοποιήσουμε τις ανάγκες μας και τις εκφράσουμε στους δικούς μας ανθρώπους οι φόβοι μας θα αρχίσουν να αποδυναμώνονται! Όταν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, οι φόβοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης!
LoveLetters
