Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Αναρωτιέμαι πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, κατάλαβες άραγε ποτέ τι έγινε μέσα μου από τότε που σαν κομήτης από το πουθενά εμφανίστηκες; Μοιάζει σαν χθες όλο αυτό το καταιγιστικό “έλα” σου.
Σε κάλεσα να ‘ρθεις ή εσύ μ’ έψαξες;
Πήρες άραγε χαμπάρι τι κοσμογονία συνέβη με την εμφάνιση σου στη ζωή μου;
Όχι δεν ήταν έρωτας όλο αυτό το χωρίς προηγούμενο…
Ήταν σαν δύσκολη, αναγκαστική σχεδόν τάξη στο σχολείο της ζωής. Και γω πειθήνια μαθήτρια σαν να μην είχα άλλη επιλογή, σαν ειμαρμένη.
Που έβαλε φακό μεγεθυντικό πάνω μου, με ανάγκασε να εξασκήσω ταλέντα και υπομονή, να με βρω, να με ανακαλύψω ξανά από τις στάχτες μου.
Να γίνω καλύτερη για να σου αξίζω, για να νιώθω ότι μ’ εμπιστεύεσαι, για να παραμείνω παρούσα στη ζωή σου με τη βούλα ενός δικού σου ανθρώπου, από τους λίγους και πολύτιμους που φαίνεται ότι έχεις.
Μου έβαλες δύσκολα, έκανες σχεδόν τα πάντα για να δοκιμάσεις τις αντοχές μου εγώ όμως παρέμεινα.
Ένα ισχυρό ένστικτο μαζί την έντονη πίστη μου ήταν ομολογουμένως πολύ δυνατός συνδυασμός για να καταφέρουν τα χούγια σου να με πτοήσουν.
Αλήθεια, πίστευα και πιστεύω σε σένα πολύ. Στο καθαρό σου είναι που μοιάζει με ηλιόλουστη μέρα με ουρανό γαλανό, στη φόρα σου για ζωή που τίποτε δεν έχει να ζηλέψει από την αμπάριζα και βγαίνω ενός φουριόζου πιτσιρικά. Σ’ έναν περίεργο ηθικό κώδικα που τον δείχνεις σε κάθε ευκαιρία με τις κινήσεις σου ενώ τον ζητάς από τους γύρω σου έχοντας τον κερδίσει εντέλει πανηγυρικά.
Αλήθεια όμως δεν με τρόμαξες…
Και μετά από όλες αυτές τις μάχες συνθηκών και εντυπώσεων αλήθεια, ξέρεις άραγε πόσο σ’ αγάπησα; Από πολύ νωρίς, από πολύ αρχή. Για όλα όσα κατάλαβα ότι είσαι.
Ίσως όχι, δεν ξέρεις…
Ίσως δεν ξέρεις επίσης ότι μένω εδώ για σένα.
Ίσως δεν ξέρεις τελικά πόσο σ’ αγαπώ.
Ακόμα…
