Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Ό,τι δεν είναι αμοιβαίο, δεν μπορεί να είναι αληθινό
Η αλήθεια είναι σκληρή. Κόβει σαν ξυράφι όταν την αφήσεις να ακουμπήσει το δέρμα σου. Αλλά εγώ δεν φοβάμαι τις πληγές.
Γιατί, ξέρεις κάτι; Ό,τι δεν είναι αμοιβαίο, δεν μπορεί να είναι αληθινό.
Δεν υπάρχει μισός έρωτας. Δεν υπάρχει «σχεδόν». Δεν υπάρχει «εγώ δίνω και εσύ παίρνεις». Αν πρέπει να κυνηγάς κάποιον για να τον έχεις, τότε δεν τον έχεις ποτέ πραγματικά.
Η αγάπη δεν ζητιανεύεται. Δεν μετριέται σε «ίσως», σε «κάποτε», σε «δεν ξέρω». Αν δεν καίει και τους δύο το ίδιο, αν δεν κάνει και τους δύο να ξυπνάνε με την ίδια λαχτάρα, τότε είναι απλά μια ψευδαίσθηση.
Κι εγώ δεν έχω χρόνο για ψευδαισθήσεις.
Γιατί την έχω δει την ιστορία αυτή. Την έχω ζήσει.
Το να μένεις κάπου που η αγάπη είναι μονόπλευρη, είναι σαν να βαράς γροθιές στο νερό.
Σαν να μιλάς σε τοίχους και να περιμένεις απαντήσεις.
Σαν να προσπαθείς να ζεστάνεις κάποιον που δεν νιώθει το κρύο.
Αλλά δεν θα κάνω πια εκπτώσεις. Δεν θα μειώσω τον εαυτό μου για να χωρέσω στη ζωή κάποιου που δεν με θέλει όσο τον θέλω εγώ. Δεν θα πνίξω τη φωνή μου για να ακούγεται πιο γλυκιά στα αυτιά εκείνου που δεν αντέχει να την ακούσει όπως είναι.
Αν κάτι είναι αληθινό, θα το νιώσουμε και οι δύο.
Θα καίει και τους δύο.
Θα είναι αμοιβαίο ή δεν θα είναι τίποτα.
Οτιδήποτε λιγότερο είναι χάσιμο χρόνου. Και εγώ, πλέον, δεν χαραμίζομαι.