Έφυγα για να μην μισήσω αυτό που γινόμουν κοντά σου..

“Εκεινος”, εδώ και χρόνια.

Χρόνια τώρα είχα γεμίσει το μέσα μου με τόση αγάπη, μέχρι εκείνο το πρωινό που ξύπνησα και κοιτώντας τον καθρέφτη μου είδα μια Έλενα γεμάτη κενά. Δεν έφυγα επειδή δεν τον αγαπούσα, έφυγα για να μην μισήσω αυτό που γινόμουν δίπλα του.

Η αφορμή μου είχε δοθεί λίγες ώρες μετά από το τελικό μου ξεκαθάρισμα με εκείνον . Και εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έφυγα.

Πέρναγε ο καιρός. Γιατί όμως το ίδιο κενό συνεχίζει να με ακολουθεί ακόμα και τώρα; Είμαι έρμαιο των συναισθημάτων μου και το κακό είναι πως εξαναγκάζω τον εαυτό μου κάθε φορά που τον βλέπει τυχαία να τον επαναφέρει στο μυαλό μου από εκεί που τον είχα θάψει με τα ίδια μου τα χέρια.

Πληγώνω κόσμο. Τελευταία δένονται άθελά τους μαζί μου χωρίς να μπορώ να κάνω το ίδιο. Δεν το θέλω το “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”, δεν μου ταίριαξε ποτέ. Βούτηξα την αθώα πλευρά μου στον βάλτο της ψυχής μου με σκοπό να την πνίξω, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να την λερώσω.