Γράφει η Σοφία Δέδε.
Γειά σου.
Αναρωτιέμαι αν ακόμα με θυμάσαι.
Αν θυμάσαι όλα αυτά που ζήσαμε, όλα αυτά που νιώσαμε, όλα αυτά περάσαμε μαζί.
Έρωτας, Πάθος, Τρέλα.
Όσες φορές σε πήρα τηλέφωνο, καμία δεν απάντησες.
Δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Ήταν λίγο αυτό για σένα;
Ήταν πολύ;
Ήταν μήπως αδιάφορο και δεδομένο;
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφυγες.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έκλεισες κάθε πόρτα επικοινωνίας.
Δεν κατάλαβες ποτέ οτι πήρες κάτι δικό μου μαζί σου.
Λυπάμαι αν σου μάτωσα την καρδιά, αν σου προκάλεσα πόνο και θλίψη.
Ήμουν κτητική, το αναγνωρίζω πλέον. Επίμονη και ζηλιάρα. Όταν δε μου έδινες αυτό που ήθελα το έπαιρνα καταπατώντας κάθε σου δικαίωμα, εκμεταλλευόμενη την αδυναμία σου.
Δεν έχω μάθει να μοιράζομαι. Ότι είναι δικό μου είναι μόνο δικό μου. Ήθελα την αποκλειστική προσοχή σου όμως εσύ έβαζες άλλες προτεραιότητες. Άλλα θέλω σου πριν απο μένα. Λάθος ασυγχώρητο!
Σε ήθελα και αυτό το μοίρασμα με έπνιγε και θα έπνιγα και σένα μαζί.
Υπήρχαν όμως και οι άλλες στιγμές. Έκει που το όνειρο γινόταν πραγματικότητα.
Στις μυστικές συναντήσεις, στις βραδινές περιπλανήσεις μας στων κορμιών μας τα θέλω. Στους όρκους πίστης και αγάπης. Στο είμαι ΔΙΚΟΣ σου και είμαι ΔΙΚΙΑ σου.
Ξέρεις, δεν μου ήταν εύκολο.
Όλο αυτό..
Όλο αυτό μου δημιουργούσε ζήλια, νευρικότητα, θυμό, ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτά που είχα ζήσει.
Σε αγαπούσα, σε ποθούσα, σε διεκδικούσα, σε μισούσα.
Μπλεγμένη ανάμεσα σε συναισθήματα.
Μπλεγμένη ανάμεσα σε ρόλους.
Παίρνω ξανά τηλέφωνο.
Για να μάθω αν είσαι καλά.
Για να μάθω ότι ζείς ευτυχισμένος.
Για να μάθω ότι αγάπησες ξανά.
Για να σου πω ότι σε σκέφτομαι, οτι σε νοιάζομαι ακόμα.
Πέρασαν τα χρόνια. Μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε.
Τόσο ίδιοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί.
Ίσως αν..
Γειά σου.
Κάθε μου προσπάθεια πέφτει στο κένο. Κάθε ελπίδα επικοινωνίας σβήνει.
Λένε οτι ο χρόνος θεραπεύει και επουλώνει τις πληγές. Πληγωθήκαμε και οι δύο πολύ. Δεν υπάρχουν πια μυστικά ανάμεσα μας γιαυτό θέλω να σου πώ ένα γειά.
Γειά και μετά να χαθούμε πάλι..
LoveLetters