Ένα ένα πέταξα τα βότσαλα που με βάραιναν..

Γράφει η Γεώρα

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έχοντας βάλει την αγαπημένη μου μουσική να παίζει κοιτώντας το ταβάνι του δωματίου μου, επιζητώντας λίγη ηρεμία, το κουμπί της παύσης, προκειμένου να πάρω μία ανάσα, να σχεδιάσω όσα θέλω και να διαγράψω άλλα τόσο.

Με μία διάθεση με διακυμάνσεις και μια τεράστια προσπάθεια για να χαμογελάσω, πιέζοντας τον εαυτό μου να κρατηθεί άλλη μία μέρα και να πάει κόντρα σε ό,τι αρνητικό και άσχημο. Και καθώς κοιτάω το ταβάνι ελπίζοντας πως με κάποιο τρόπο θα μου δώσει απαντήσεις σε αυτή την άρνηση που με έχει περιβάλλει για να κάνω το οτιδήποτε, συνειδητοποιώ πως απλά έχω χάσει την μπάλα και μαζί και εμένα.

Και το πρώτο σοκ είναι σαν να κουτουλάς στον τοίχο-εκείνον που δεν έχεις δει-ενώ χαμογελούσες έχοντας στρίψει το κεφάλι σου να πεις κάτι σε κάποιον και όταν πας να συνεχίσεις την πορεία σου, χτυπάς για τα καλά.

Είναι από εκείνα τα χτυπήματα που λες πως μάλλον πρόκειται να πάθω απώλεια μνήμης ή να χάσω κάποιο δόντι, τόσο γερό.

Και ενώ κάνεις την πλάκα σου, απλά η αλήθεια είναι μία, πως έχασες, εσένα κυρίως. Μέσα στην καθημερινότητα που δυστυχώς μας «καταπίνει» κάποιες φορές από υποχρεώσεις και τα συναφή, εσύ ήθελες να ευχαριστήσεις όλους τους άλλους, μην τους λείψει το χαμόγελο και έδινες από το δικό σου, με αποτέλεσμα να χάσεις εσύ το χαμόγελό σου.

Σε δεύτερη μοίρα εσύ και να αισθάνεσαι συνέχεια πως κάτι σε πνίγει, σαν να σου λείπει το οξυγόνο. Και δεν είναι μόνο αυτό, έχασες το ενδιαφέρον σου για ό,τι έκανες, με λίγα λόγια, είσαι χαμένη. Τέλεια διαπίστωση, πόσο ελπιδοφόρα.

Εδώ γελάς ειρωνικά και έπειτα παύση. Κλείνεις τα μάτια σου, βάζοντας τα χέρια σου στο πρόσωπό σου, μέχρι να δεις εκείνα τα αστεράκια που εμφανίζονταν στο μαύρο πλάνο σου από την πολύ πίεση. Σιωπή.

Ανοίγεις τα μάτια και απλά δεν θέλεις να δεις κανέναν μπροστά σου, για κανέναν απολύτως λόγο, θέλεις να αδειάσεις το μέσα σου και το μυαλό σου, να βρεθείς σε μία παραλία και απλά να ακούς το κύμα να σκάει στα βότσαλα και να μην κάνεις απολύτως τίποτα!

Να διαγράψεις κάθε άσχημο συναίσθημα που σε κρατάει απομακρυσμένη από την ευτυχία, θέλεις να γελάς από καρδιάς, να βρεις πάλι την διάθεση σου, να βρεις πάλι εσένα!

Και καθώς τώρα βρίσκομαι σε εκείνη την παραλία που ήθελα, κοιτώντας την θάλασσα, παίρνοντας βαθιές ανάσες και κάνοντας εκπνοές, βλέπω δίπλα μου ένα μικρό κοριτσάκι να κάθεται στα βότσαλα, να τα διερευνά ένα ένα και να τα πετάει στην θάλασσα, χαμογελώντας κάθε φορά που ένα βότσαλο έπεφτε στο νερό και εκείνο αναπηδούσε και την έβρεχε.

Απλά ήταν ευτυχισμένη και δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο. Δεν είχε έγνοιες και προβλήματα. Και είναι το σημείο που απλά συνειδητοποιείς πως ίσως αν αφήναμε το παιδί που υπάρχει μέσα μας, να είναι στο πλάι μας καθώς μεγαλώνουμε ίσως η καθημερινότητα να ήταν πιο εύκολη.

Γιατί θα μου πεις και να κατσουφιάσεις τι θα καταλάβεις; Θα χάσεις μέρες μαυρίζοντάς τες. Και από την άλλη αν αφήσεις τον κόσμο και την κριτική του να ορίσει την ζωή σου, πάλι θα δυστυχήσεις. Και αν δεν ακολουθήσεις την καρδιά σου, πάλι χαμένη.

Και αν δεχτείς την πίκρα και την κακία του κόσμου, θα σε κάνουν σαν και εκείνους. Και…. Παύση!

Εισπνοή, εκπνοή! Παίρνω βότσαλο και το ονοματίζω «κακία του κόσμου» το πετάω με δύναμη στην θάλασσα και γελάω. Και όσο χαζό και αν φαίνεται είναι πραγματικά χαλαρωτικό.

Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στην θάλασσα πετώντας βότσαλα και απολαμβάνοντας την στιγμή, το μόνο που ξέρω είναι πως όταν γύρισα στο σπίτι και έκλεισα την πόρτα, ένα πράγμα ήξερα, πως κάτι είχε αλλάξει.

Κάπου είχα βρει εμένα μέσα στα τόσα χαμόγελα που είχα αφήσει να εμφανιστούν στο πρόσωπό μου!