Γράφει η Σοφία Δημητρίου
Ξέρεις, ποτέ δεν πίστεψα στα «για πάντα». Μου ακούγονται τόσο απόλυτα, τόσο ασφυκτικά. Ποιος μπορεί να σου υποσχεθεί κάτι που δεν γνωρίζει; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως θα είναι εκεί, να κρατά το χέρι σου, όταν όλα θα αλλάζουν γύρω σας;
Αλλά το «για όσο»; Αυτό μου μοιάζει πιο αληθινό. Πιο ζωντανό. Έχει την ειλικρίνεια του τώρα, του να δίνεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά χωρίς να ψάχνεις εγγυήσεις. Στο «για όσο» χωράνε όλα. Οι καλές στιγμές, οι δύσκολες μέρες, τα γέλια, οι τσακωμοί. Είναι μια υπόσχεση που δεν κρύβει ψέματα.
Το «για πάντα» απαιτεί τελειότητα. Το «για όσο» απαιτεί ειλικρίνεια. Και ξέρεις κάτι; Προτιμώ να ζω με την αλήθεια, ακόμα κι αν δεν κρατήσει για πάντα. Προτιμώ να δίνω ό,τι έχω στο σήμερα, να κοιτάω στα μάτια και να ξέρω πως αυτό που ζω είναι αληθινό.
Δεν χρειάζομαι εγγυήσεις για το μέλλον. Χρειάζομαι έναν άνθρωπο που να είναι εδώ, τώρα. Που να με κοιτάζει και να βλέπει εμένα, με όλα μου τα λάθη και τις αδυναμίες. Που να επιλέγει να μείνει, όχι γιατί υπόσχεται το «για πάντα», αλλά γιατί το «για όσο» είναι αρκετό.
Κι αν έρθει η μέρα που το «για όσο» μας τελειώσει, δεν θα το φοβηθώ. Δεν θα μετανιώσω που το έζησα. Γιατί το να αγαπάς και να δίνεις, ακόμα και χωρίς εγγυήσεις, είναι αυτό που δίνει αξία στη ζωή.
Άσε, λοιπόν, το «για πάντα». Ας το πάμε «για όσο». Για όσο γεμίζουν τα βλέμματά μας, για όσο αντέχει η καρδιά μας. Γιατί το «για όσο» είναι αληθινό. Και μόνο το αληθινό αξίζει να το ζήσεις.
