Τώρα πια, δεν ψαλιδίζω την ψυχή μου για χάρη κανενός

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Μεγάλωσα και δεν μπορώ να κρατάω δίπλα μου τους ανθρώπους με το στανιό.
Δεν θέλω να τους πληγώνω, δεν θέλω να με πληγώνουν.
Θέλω να μοσχομυρίζει η ψυχή τους χαρά όταν βρίσκονται δίπλα μου.
Θέλω να μπορώ να λέω το “σ’αγαπώ” χωρίς να καταπίνω το σάλιο μου, χωρίς να βογκάει η αναπνοή μου.

Μεγάλωσα και δεν μπορώ να κρεμάω στους ώμους μου την κάθε παραξενιά, την κάθε κακία, την τάχα μου δήθεν φιλία.
Υπάρχουν κουβέντες που ερήμωσαν και τα κλειστά στόματα έπνιξαν τα ανείπωτα λόγια.
Έθρεψα στον κόρφο μου την σιωπή, γιατί κουράστηκα να με ματώνουν οι λέξεις.
Δεν θέλω να με πληγώνει η άγνοιά τους ή ο υπέρμετρος εγωισμός τους.
Κουράστηκα να με ταπεινώνει η κακία, να με σκοτώνει η αδιαφορία.

Βαρέθηκα να εξηγώ ποια είμαι, τι κάνω, τι δεν κάνω.
Είναι που μετράω πλέον την ψυχή μου με αγάπη, με γνώση και χαμόγελα.
Και θέλω να είμαι πάντα ο εαυτός μου, γιατί δεν θέλω να ψαλιδίζω την ψυχή μου για χάρη κανενός.
Δεν εκλιπαρώ να με θυμούνται.
Συγγνώμη που δεν κατάλαβαν, συγγνώμη που δεν κατάλαβες.
Συγγνώμη που δεν κατάλαβα ότι δεν θα καταλάβαινες ποτέ.