Το παρόν το ζω, με “θέλω” που πια δεν συμβιβάζεται..

Γράφει η Λητώ

Σ΄ένα παρόν με κλείνω. Για να με δω. Να μου μιλήσω. Να με στήσω απέναντι και να μου θυμώσω που μένω γατζωμένη μισή ζωή σε ένα “μη” και ένα “δεν πρέπει”.
Να μου ουρλιάξω στην ανάγκη για να με αποδεχτώ. Γιατί να αντιστέκομαι σε μια υποσυνείδητη αυτομομφή, σε μια ζαβολιάρα μοίρα;
Τώρα πια το “θέλω” μου δεν συμβιβάζεται.
Είμαι εγώ..
Μια γυναίκα που γεννήθηκε με δύο καρδιές ή με μια καρδιά δίχωρη όπως κάποια δωμάτια ξενοδοχείων με κοινή είσοδο.
Και να που φτάνει η στιγμή της εύφλεκτης ομολογίας που, συγχωρείστε με, αν ασελγήσω στα αυτιά σας – ακούστε όμως όσο αντέχετε – πριν μου κουνήσετε επιδεικτικά το δάχτυλο!
Νιώθω να σπαταλιέμαι σε μια αδικία του πεπρωμένου. Σε μια αδικία φιλήδονη ωστόσο. Βαρέθηκα να ακούω ψιθύρους ηθικής και αερικά που μου διακόπτουν τον ύπνο εκβιαστικά. Δεν με σέβονται και δεν τα σέβομαι πλέον όλα αυτά..

Έτυχε λοιπόν, η δική μου η καρδιά να χτίζει ευτυχία σε δυο αγκαλιές. Στην μια βρίσκει λιμάνι, υψώνει οχυρό, στην άλλη καίει και καίγεται.
Στην μία κουρνιάζει στην ασφάλεια και στην άλλη θολώνει από το πάθος, ολική τύφλωση.
Στην μία ακουμπά σε μαξιλάρι πόνου και χαράς και στην άλλη χάνεται στη λαίλαπα και βγαίνει ζωντανή.
Η μία αγκαλιά είναι η φλόγα της συντροφιάς και η άλλη, πυρκαγιά που εξαϋλώνει τα πάντα.
H μία είναι πλεύση, η άλλη είναι βύθιση.
Η μία είναι θεμέλιο και η άλλη αναφλεκτήρας.

Ερωτήσεις δεν δέχομαι. Απαντήσεις δεν έχω. Άσκησα το μοναδικό δικαίωμα του κατηγορούμενου που είναι η απολογία.
Είμαι εγώ και η ζωή μου κουμπώνει στα τρία. Δεν παίζω. Δεν εξαπατώ. Αλήθειες κρυστάλλινες και κοφτερές ξέρω να λέω μόνο.
Αντέξτε τες.
Είμαι η Λητώ και ζω με δύο συστατικά. Απαραίτητα και ζωτικά.
Μια εισπνοή και μια εκπνοή.
Αλλιώς πεθαίνω.