Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Ακόμα και σε μέρες γιορτινές που παντού μυρίζει αγάπη και η χαρά αφθονεί, δε λείπουν τα ψεύτικα συναισθήματα, οι κρύες χειραψίες, οι τυπικές και ανούσιες ευχές.
Ευχές τόσο μηχανικά δοσμένες και ψυχρά ειπωμένες που άλλα ακούγονται και άλλα εννοούνται! Βγαίνουν από στόματα ανθρώπων που πιέζονται για να το κάνουν για διάφορους λόγους. Δε θες; Μη λες!
Τι να την κάνω την ψυχρή αγκαλιά, τη χλιαρή χειραψία και τα φιλιά που ακόμα και τον Ιούδα ξεπερνούν; Λες ευχές απλά για να τις πεις;
Για να φανείς κοινωνικός και καλός; Δίνεις το χέρι σχεδόν “παράλυτο” για να ανταλλάξεις ευχόλογα βιαστικά και άντε να τελειώνουμε; Άσ’το καλύτερα!
Ξεστομίζεις ευχές αλλά μέσα σου ελπίζεις το αντίθετο; Νομίζω πως μόνο το κάρμα σου επιβαρύνεις. Ευχές μεταξύ ανθρώπων που δε συμπαθιούνται ή είναι παρεξηγημένοι, δεν παύουν να είναι ευχές δηλητηριασμένες. Οι ευχές πρέπει να δίνονται από καρδιάς για να έχουν πιθανότητες να πραγματοποιηθούν.
Να ανταλλάσσεται η ενέργεια η θετική. Δώσε το χέρι και σφίξε το άλλο εγκάρδια, ζεστά και δυνατά. Ακούμπησε μάγουλο με μάγουλο, φίλησε και δείξε τη χαρά σου! Δώσε ευχές. Πολλές ευχές. Θετικές, αισιόδοξες, αληθινές και με χαμόγελο.
Να τις λες και να τις ξαναλές μέχρι να πιάσουν. Όλες τις στιγμές όχι μόνο τις γιορτές.
Φτιάξε την αφορμή και κάνε τη γιορτή. Δώσε εγκάρδια ευχή και κάθε μέρα θα είναι γιορτή. Δε θες; Μη λες!