Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Όλοι γύρω μου μια χούφτα χώμα, που ανθίζουν στην ανατολή και πεθαίνουν στην δύση.
Με εξουσιάζει μια καθημερινή ανοσία, ναι, εκείνη της ζωής που δεν ξέρει τι θέλει από μένα.
Κάθε μέρα η αφετηρία του λεπτοδείκτη, όπου το τικ τακ περνάει μέσα από την ψυχή μου, τα χαμόγελα σιωπούν και δακρύζουν οι ελπίδες.
Μια ανιαρή δίχως ενδιαφέρον ζωή γύρω μου, απορώ αν όλοι αυτοί εδώ ζουν. Κάποτε ένας μου ξεστόμισε την λέξη σ’ αγαπώ κι εγώ τον πίστεψα, πόσο ηλίθια ένιωσα στην αποκάλυψη όταν η ανάγκη του μου καταπλάκωσε την πιο όμορφη λέξη; Όχι, δεν νιώθω προδομένη, αγανακτισμένη νιώθω που κάποιος τσαλαπάτησε την αγάπη μου επειδή νόμιζε.
Πόσο θλιβερό ακούγεται, ίσως και να γελάτε, μα εγώ δεν μπορώ να προσπεράσω εκείνον που μπήκε στην καρδιά μου τόσο βάναυσα με θέληση και πίστη. Αιμορραγώ τα βράδια αναζητώντας την αμνησία, χαμογελώ ξεγελώντας τον ίδιο μου τον εαυτό και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ πεθαίνω για ν’ ανακουφιστεί η ψυχή μου. Μόνο εκείνη έμεινε ζωντανή, όλα τ’ άλλα τα δολοφόνησες πριν τα χείλη μου αγγίξουν τα δικά σου χείλη.
Τα φιλιά που σου έδινα με αγάπη χάθηκαν μια ανάσα πριν σε γευτώ…
Η γυναίκα, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Μην αρκείσαι στα λίγα, αλλά σε όσα αξίζεις
