Τα παθιασμένα μυαλά, τα γεμάτα τρέλα για ζωή να αγαπάς!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Ο χειρότερος σύμβουλός σου είναι το μπερδεμένο σου μυαλό.
Λες πως ξέρεις τι θέλεις και πως το θέλεις αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι σου γίνεται.
Αγαπάς και πεθαίνεις και παθιάζεσαι επιλεκτικά. Όταν και όποτε θέλεις εσύ.
Λες πως τρελαίνεσαι και το δείχνεις μα μετά φεύγεις και εξαφανίζεσαι.
Όχι επειδή δεν αγαπά και δεν τρελαίνεσαι αλλά επειδή πραγματικά δεν ξέρεις και εσύ πια είναι όλα αυτά που έχεις μέσα σου, που σε σταματούν από το να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Αυτό που πραγματικά κρύβεις για να μην το δουν οι άλλοι.
Ποιο είναι αυτό που φοβάσαι για να αφεθείς και να πας και όπου σε βγάλει βρε αδελφέ.
Ζεις, παθιάζεσαι, τα κάνεις όλα όπως πρέπει, πάντα με το δικό σου τρόπο και μετά τι;
Παρατάς στη μέση εκείνα που θέλεις όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
Πως μπορείς να ζήσεις χωρίς εκείνα πια που τόσο πολύ έσφιγγες τα δόντια και παρακαλούσες να τα είχες δικά σου;
Και εκεί κάπου το χάνεις και το μυαλό σου γεμίζει από αναπάντητα ερωτήματα που ποτέ δεν έκατσες να του δώσεις γιατί πολύ απλά φοβόσουν. Για μια ακόμα φορά ο φόβος σε κυριεύει αντί να του δώσεις ένα από τα πιο δυνατά σου χαστούκια και να τον διώξεις όπως του αξίζει.
Φτιάξε το, μίλα του, βασάνισέ το και κάνε το όπως θέλεις εσύ. Φέρε το στα δικά σου μέτρα.
Ξέρεις.
Σε εκείνα που θέλεις εσύ. Τα παθιασμένα, τα τρελά, τα όλο ζωή, τα μέσα στην φωτιά.
Εκείνα μωρέ.
Εκείνα τα δικά σου!
Θέλει κόπο και ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είσαι εσύ.
Σκότωσε τον φόβο όπως του αξίζει και περπάτα μέσα στη φωτιά να βρεις τα χαμένα, αγαπημένα σου πατήματα.
Εκείνα που σε κάνουν να πετάς στον ουρανό σαν το γεράκι που ατενίζει από ψηλά τον κόσμο χωρίς να φοβάται και να το σταματά τίποτα.
Πέτα πιο ψηλά από όσο μπορείς να αντέξεις.
Πέτα γιατί μπορείς!