Σ’αγάπησα πολύ για να αντέχω τώρα να σε λυπάμαι.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Σε κοιτάω στις φωτογραφίες που ανεβάζεις.
Άλλαξες κορίτσι μου. Άλλαξες πολύ κι αυτή η μάσκα που σου φοράς δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν που ξέρει πώς να σε κοιτάξει.
Ή μήπως προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου;

Τα κατάφερες;
Κατάφερες να σε πείσεις πως είσαι καλά εκεί που είσαι;
Ότι γελάς αληθινά, ότι είναι ο «έρωτας ο μεγάλος», ότι «ο έρωτας με έρωτα περνάει».
Μα κανείς δεν σου είπε κορίτσι μου πως ο έρωτας δεν έχει χρόνο για ρεκλάμα.
Δεν είναι ρούχο, δεν είναι έπιπλο, δεν είναι μακιγιάζ για να θέλει διαφήμιση.
Όταν είσαι ερωτευμένος δεν σε νοιάζει ποιος σε βλέπει, ποιος σε ζηλεύει, ποιος ενοχλείται και ποιος χαίρεται που σε βλέπει.
Σε νοιάζουν τα μάτια που έχεις απέναντί σου.
Σε νοιάζουν τα χέρια που θα σε αγγίξουν.
Και τα χείλη δεν είναι για duckface και φιλάκια αεράτα αλλά για φιλιά που κόβουν την ανάσα.

Σχώρα με λοιπόν κορίτσι μου που δεν ζήλεψα αλλά σε λυπήθηκα.
Σχώρα με και που δεν θέλω να σε ξαναδώ.

Δεν είναι που τα λάθη τα δικά μου δεν σε πλήγωσαν αλλά καλύτερα πέντε αληθινά δάκρυα από ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Καλύτερα χείλη ξεραμένα από το φιλί που λείπει από χείλη μαγαρισμένα.
Καλύτερα νύχτες μοναχικές με αλκοόλ και τσιγάρα από κακοξοδεμένες νύχτες.
Γιατί όλα θα τα προσποιηθείς κορίτσι μου, αλλά τη λάμψη στα μάτια σου όταν ξύπναγες δίπλα μου, δεν θα μπορέσεις να την προσποιηθείς ποτέ.

Άντε.. προχώρα στην επόμενη selfie.
Το κοινό σου περιμένει να το πείσεις.. μισό μόνο να κλείσω τα μάτια.
Σ’αγάπησα πολύ για να αντέχω τώρα να σε λυπάμαι.