Πιστεύω στις αγκαλιές, που έκλειναν τα “σ’αγαπω” κι έδιωχναν τα “πρέπει”

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Θα ξαναβρεθούμε. Δε μπορεί να μη ξαναβρεθούμε. Κι όχι, μη θεωρήσεις πως ξαφνικά άρχισα να πιστεύω στα θαύματα.
Πιστεύω μόνο σ’ αυτό που νιώσαμε. Σ’αυτό που εμείς οι δυο φτιάξαμε, δίνοντας λίγο από τον χρόνο μας, μα πολύ απ’την ψυχή μας.
Πιστεύω πάντα σ’εκείνες τις γεμάτες υποσχέσεις ματιές και σ’εκείνα τα χαμόγελα που έκαναν τα μουντά πρωινά της Δευτέρας, να μοιάζουν με ηλιόλουστες Κυριακές.
Πιστεύω πάντα, στις αγκαλιές μας, εκείνες που έκλειναν μέσα τους όλα τα ” σ’αγαπώ” και άφηναν απ’ έξω τα ” πρέπει”, τα “δεν”, τα άγχη και τις σκοτούρες.
Πιστεύω πάντα στις στιγμές, που κρατώντας με σφιχτά, με φιλούσες και μέσα σε λίγα λεπτά, είχαμε ζήσει δυο και τρεις ζωές.
Πιστεύω σε μας. Τόσο απλά και τόσο απόλυτα. Θα ξαναβρεθούμε·ο κόσμος να χαλάσει…θα ξαναβρεθούμε και θα τον φτιάξουμε εμείς. Μαζί.
Απ’ την αρχή.