Πάμε να μπλέξουμε απο την αρχή, σου λέω..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έρωτας είναι να βλέπεις το γκρεμό μπροστά σου και να μην κάνεις βήμα πίσω.
Ή μάλλον, να κάνεις μισό βήμα πίσω, να σφίγγεις το χέρι του άλλου και να βουτάς στο κενό χωρίς να σε νοιάζει πόσα κομμάτια σου θα σπάσεις. Αν θα επιβιώσεις ή όχι.
Δεν έχει ζώνη ασφαλείας ο έρωτας, δεν ξέρει να προστατεύει και να προστατεύεται και τον μόνο φόβο που αναγνωρίζει, είναι μην χρειαστεί να πάρει μισή ανάσα μακριά από τον άλλο.
Ρισκάρεις τα πάντα, χάνεις τα πάντα, και τα έχεις κερδίσει όλα εκείνη τη μαγική στιγμή που λες «μπλέξαμε» και χαμογελάς.
Δεν έχει ηρεμία, δεν έχει γαλήνη, έχει εντάσεις και πάθος, έχει ζήλεια και διεκδίκηση, έχει μούτρα και κόντρες. Έχει εκεχειρίες κηρυγμένες με φιλιά και χάδια.
Και δεν είναι ότι δεν το ήξερες από την αρχή. Δεν είναι ότι δεν το έβλεπες από την πρώτη στιγμή. Φυσικά και ήξερες. Φυσικά και το έβλεπες, όμως σε αυτό το μπλέξιμο, κακά τα ψέματα ούτε μπορείς ούτε και θες να αντισταθείς.
Είναι αυτός ο έρωτας που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Είναι αυτός ο έρωτας που διαγράφει κάθε περίπου, κάθε μισό, κάθε χλιαρό ενθουσιασμό που βάφτιζες έρωτα.. Είναι αυτός ο έρωτας που θες να μπλέξεις στα δίχτυα του.
Είναι ο έρωτας που στο όνομά του, συγχωρείς τα πάντα γιατί ξέρεις καλά πως μπορείς τα πάντα, εκτός από το να μην είσαι μαζί του.
Αφήνει σημάδια αυτός ο έρωτας, χαράσσει το κορμί και την ψυχή, όμως δεν έχει πολλές λέξεις, ξέρει μόνο το «θέλω», το «πάμε», το «μαζί» και μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν μόνο οι δυο και που πεθαίνει, μόλις αυτοί οι δυο χωρίσουν.
Α ναι.. ξέχασα να σου πω. Αυτοί οι έρωτες, μένουν για πάντα μαζί, μόνο αν καταφέρουν να κάνουν τον έρωτα και αγάπη.
Αν καταφέρουν να μικρύνουν τον εγωισμό τους.. αλλιώς.. ζουν αυτό το «μπλέξιμο» χωρίς κανόνες, χωρίς πρέπει, δίνοντας ψυχή μέχρι ένας από τους δυο να μην αντέξει..
Μέχρι να ξανασυναντηθεί το βλέμμα τους… και να ξανανάψει η φωτιά.