Ο έρωτας είναι λύτρωση και ελευθερία

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Έζησα. Δεν λέω πως δεν έζησα. Ήπια, έφαγα, ταξίδεψα, γνώρισα ανθρώπους, έζησα απίστευτες στιγμές. Παντρεύτηκα, γέννησα δύο αγγελούδια. Χώρισα. Και η ζωή σταματάει;

Ποιος είναι αυτός που θα μας πει να σταματήσουμε να αισθανόμαστε, να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε, να κάνουμε όνειρα, να σερνόμαστε απ’τον έρωτα, να χύνουμε αμέτρητα δάκρυα, να περιμένουμε, να υπομένουμε, να ξεφτιλιζόμαστε, να κραυγάζουμε, να μην μιλιόμαστε, να κλαίμε, να γελάμε, να μοιραζόμαστε, να ξεχνιόμαστε.

Κανείς! Μόνο η καρδιά μπορεί να δώσει εισιτήριο. Και είναι στιγμές που δεν ακούει τίποτα και κανέναν. Αυτόβουλη, αυτεξούσια, αυτοδύναμη. Αυτή ξέρει για εμάς; Ίσως ξέρει, γιατί αυτή μας δίνει ζωή, αυτή μας την παίρνει. Ίσως πάλι αν την ακούγαμε πιο προσεκτικά, πιο θαρραλέα κάποιες στιγμές, θα ήμασταν περισσότερο ευτυχισμένοι.

Η δική μου καρδιά πάντως είναι γεμάτη, είναι ερωτευμένη. Γιατί ο έρωτας δίνει ζωή! Γιατί τον έρωτα μέσα σου ερωτεύεσαι, όχι τα πρόσωπα. Τον θεό μέσα σου γυρεύεις, τον εαυτό σου διεκδικείς. Βάλε μόνο ένα χαμόγελο και έλα.

Έτσι κι αλλιώς τι είναι ο έρωτας, καρδιά μου; Μια προσωπική εξέλιξη μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο ενθουσιασμός που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ένας οργασμός δίχως τέλος. Μια λύτρωση αμοιβαία. Μνήμες, μυρωδιές και γεύσεις μία μία μέσα μου. Εποχές ρυθμικά η μία μετά την άλλη. Κάτι στο στομάχι, κάτι εκεί, εκεί στο στέρνο. Κάτι στη καρδιά και στο μυαλό.

Συναισθήματα γεμάτα που δεν φοβούνται να αποκαλυφθούν. Από αυτά που δεν λέγονται με λέξεις, γιατί λέξεις δεν υπάρχουν ακόμα να τα εκφράσουν. Εκείνα που ξεχειλίζουν από τα μάτια σου, όχι το στόμα. Εκείνα που αν έχεις νιώσει, με καταλαβαίνεις. Γιατί ο έρωτας είναι ελευθερία και ας το ξεχνάμε πολλές φορές.