Οι μεγάλες νίκες έρχονται όταν ξέρεις να διεκδικείς
Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε να κρυβόμαστε. Στις συζητήσεις λέμε τα μισά απ᾽όσα πιστεύουμε και επιδέξια κρύβουμε εκείνα που ενστερνιζόμαστε με πάθος, αλλά και με φόβο. Μεγαλώνουμε μέσα μας όλα όσα στ᾽αλήθεια είμαστε και έχουμε έναν διαρκή φόβο σαν σκιά στο κεφάλι μας, να μας καθοδηγεί, να μας κλέβει τις λέξεις, να καλύπτει τα συναισθήματα, να μας πνίγει και να μας μετατρέπει σε τέρατα.
Σιωπή. Σιωπούμε, για να μη χαλάσουμε την τέλεια εικόνα μας στους άλλους. Σιωπούμε για να μη δυσαρεστήσουμε τους ψεύτικους φίλους μας. Σιωπούμε, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να νιώσουμε ασφαλείς και προστατευμένοι. Σιωπούμε, γιατί φοβόμαστε να δούμε ανθρώπους να εξαφανίζονται από τη ζωή μας, λες και τους είχαμε ποτέ πραγματικά.
Κι έρχεται η στιγμή, που η σιωπή κουράζει, γίνεται κόμπος στο λαιμό, σε πνίγει, σου στερεί το οξυγόνο και βρίσκεσαι πνιγμένος, αλλοιωμένος και άδειος μέσα στα τόσα δικά σου ανείπωτα. Συνέρχεσαι και αναζητάς τον εαυτό σου, μα δυσκολεύεσαι να τον βρεις μέσα στα σκοτάδια που άπλωσαν οι σκιές των ανθρώπων γύρω σου. Και όλα αυτά που ποτέ δεν ξεστόμισες, είναι η αλήθεια σου, η ταυτότητά σου, το αληθινό “εγώ” σου. Κι όσο βολική κι αν μοιάζει η σιωπή, όσο κι αν σου εξασφαλίζει την ουδετερότητα στο πεδίο της μάχης, πάντοτε οφείλεις να θυμάσαι πως οι μεγάλες νίκες έρχονται, όταν ξέρεις να διεκδικείς τα κεκτημένα σου.
Αυτοί είμαστε. Ευνουχισμένα, δειλά ανθρωπάκια, που έμαθαν να μην επαναστατούν. Είμαστε εκείνοι οι τύποι ανθρώπων, που βλέπουμε την αδικία εις βάρος μας να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας και, όχι μόνο την καταπίνουμε, αλλά δίνουμε και δεύτερες ευκαιρίες. Είμαστε εκείνοι οι άνθρωποι που μοιάζουν με το περίφημο “Δέντρο που έδινε”, που χαρίζουμε ένα ένα τα κομμάτια μας, μέχρι που στερεύουμε και μένουμε σύξυλοι, σαν άδεια βαρέλια. Είμαστε εκείνοι οι άνθρωποι, που παίρνουν πάντα τις ευθύνες πάνω τους και δε βρίσκεται ούτε ένας να μοιραστεί το φορτίο μας, γιατί τους βολέψαμε όλους και τους κάναμε ανεύθυνους και θρασείς.
Κάποτε κάποιος είπε “να χαλάς χατίρια, να μαθαίνεις ανθρώπους”. Εγώ θα σου πω το άλλο: μία, έστω μία και μοναδική φορά, κάνε το χατίρι στον εαυτό σου και βγάλε ό,τι έχεις μέσα σου. Κι ας γίνει ο λόγος σου η αρχή του ντόμινο που θα τα ισοπεδώσει όλα. Γιατί μόνο αν γκρεμιστεί η ψευδαίσθηση της εικόνας σου στους άλλους, θα έρθει η αναγέννηση για εσένα. Γιατί κανένας δε θα σε θυμάται για τις σιωπές σου, που σε έκαναν διάφανο, αλλά για εκείνα που δε φοβήθηκες και τόλμησες να υπερασπιστείς. Άλλωστε, δε θέλεις πολλούς. Δυο τρεις ήταν πάντα εκείνοι, για τους οποίους θα έφτανες στα πέρατα της γης, για να μην τους χάσεις.
Το κουμπί που γράφει restart είναι πάντα στο χέρι σου. Και θέλει μια δυνατή επανεκκίνηση, ένα δυνατό προσωπικό ξεμπρόστιασμα, για να πάρεις πίσω όσα σου ανήκουν.
Η ζωή είναι για τους φλύαρους, για τους δυναμικούς, για εκείνους που βλέπουν τον έρωτα και μόλις τον αναγνωρίζουν τρελαίνονται και αρχίζουν να τον διεκδικούν και όχι να τον μάχονται. Είναι για εκείνους που βλέπουν το λάθος και του αντιστέκονται με κάθε μέσο, του πάνε κόντρα και το διαγράφουν. Είναι για εκείνους που τους φίλους δεν τους ξεχωρίζουν από την οικογένεια και τους προστατεύουν σαν να είναι ό,τι πιο εύθραυστο έπεσε ποτέ στα χέρια τους.
Φτάνει πια με τ᾽ανείπωτα, που έγιναν πληγή στην ψυχή. Φτάνει πια να ματώνουμε για όσα στην ουσία ποτέ δε θελήσαμε, για ανθρώπους που ήταν πάντα ένα νούμερο μικρότερο από το δικό μας, για σχέσεις κορσέδες, που δε σε αφήνουν να αναπνεύσεις τον αέρα της ελευθερίας. Ομολόγησε, μίλα, πες δυνατά τι θέλεις και ποιος είσαι, τι σε κάνει να αηδιάζεις και τι χορταίνει το μέσα σου και σύστησε στους δαίμονές σου τον καινούργιο σου εαυτό. Χαίρω πολύ, είμαι εγώ!