Ξέρω πια τι είναι αγάπη, και μου το έμαθες εσύ..

Γράφει ο Πάρης Κολιαντρής

Μπάξτον, καινούργια ζωή, καινούργιες εμπειρίες καινούργιες ευκαιρίες , νέες γνωριμίες.  1 τα μεσάνυχτα , έχω γυρισμένο το κεφάλι γυρισμένο προς το ταβάνι. Σίγουρα έχετε νοιώσει αυτό το καταραμένο το συναίσθημα, αυτό το αίσθημα που έχεις  μόνο όταν πάεις για ύπνο.  Σκέψεις, συλλογισμοί, παράπονα, πικρίες,  και ο λόγος; Εσύ. Ακόμη ψάχνω απαντήσεις σε ερωτήσεις που θα μείνουν αναπάντητες. Πάει ένας μήνας από τον καιρό που αυτή η «καινούργια» ζωή έχει ξεκινήσει για εμένα. Χαμένος, έτσι θα με χαρακτήριζα.

Προσπαθώντας ακόμη με νύχια και με δόντια να αφήσω πίσω εμάς,  ένα τραγούδι, μια μυρώδια είναι ικανή να κάνει αυτή την προσπάθεια ανούσια. Αδιαφόρια, ίσως να αποτελεί την μόνη λύση σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, αυτή είναι η εύκολη λύση για να μην σε πληγώνει και να χαλιέσαι, ωστόσο είναι και αυτό που δεν σε βοήθα να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια. Πώς μπορώ να σε αδιαφορήσω; Πως μπορώ να σε αγνοήσω; Πως μπορώ να σε ξεχάσω; Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να σε ξεχάσω.

Αυτός που είμαι τώρα ευθύνεται σε εσένα, ένα κομμάτι του ευατού μου είσαι εσύ. Όταν με τον άλλον σας δένουν τόσα πολλά δεν μπορούν να αλλάξουν όλα με ένα «αντίο». Νοιάζομαι για σένα , πάντα θα νοιάζομαι για σένα. Ποτέ δεν ήσουν κάποια τυχαία, ήσουν ότι καλύτερο μου είχε τύχει, ήσουν ένας υπέροχος δύσκολος άνθρωπος. Όλοι οι φίλοι σου και η οικογενεία σου το ήξεραν πόσο δύσκολος χαρακτήρας είσαι και αυτός είναι ένας από τους λόγους που σε αγάπησα, επειδή παράλληλα ήταν και τόσο υπέροχος.

Μία λέξη είναι που περιτρυγιρίζεται στο μυάλο μου στην σκέψη εμάς των δύο. Απογοήτευση.  Πάνε τώρα μήνες από την μέρα του χωρισμού μας, είναι όμως λες και ήταν χθές που βρισκόσουν στην αγκαλιά μου, λες και ήταν χθές που περπατούσαμε χεράκι κάτω στην Ακρόπολη, αγνατεύοντας την ωρέα θέα του Παρθενώνα και κάνοντας όνειρα για τις ζωές μας. «Είσαι ότι πιο σημαντικό άτομο στην ζωή μου» μου είχες  πει.

Σε είχα στην αγκαλιά μου, και στην συνέχεια σε είχα δει στα μάτια με ένα βλέμμα το οποίο μόνο εσένα μπορούσα να δω και σου απάντησα. «Σ’ αγάπω αδυναμία μου». Αδυναμία μου, αυτό σε φώναζα συνεχώς , με αυτό το χαρακτηρισμό σε είχα αποθηκευμένη και στις επαφές μου.  Αυτά όλα ανήκουν στο παρελθόν, πλέον είμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια, όσο και αν πονάει. Μου λείπεις, μου λείπει το γέλιο σου, μου λείπει η συντροφιά σου, η στοργή σου, η αγάπη σου. Ξέρω τι θα πεις, βλέποντας το αυτό. « Αυτό δεν αρκεί για να δουλέψει μία σχέση» Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, όντως δεν αρκεί αυτό, η αγάπη είναι περίεργη , είναι δύσκολη .

Αυτή την αλήθεια, προσπαθώ καθημερινά να αποδέχτω, αρνούμαι να πιστέψω ότι φτάσαμε σε αυτό το σημείο, αρνούμαι να πιστέψω ότι εμείς οι δύο δεν είμαστε ένα, ότι παίξαμε και «χάσαμε».  Η αγάπη δεν αρκεί σε μία σχέση , όλα τα πράγματα τελιώνουν σε μια φάση της ζωής μας, απλά εγώ ήλπιζα αυτό να κρατούσε για πάντα. Μια σχέση η οποία ξεκίνησε από τα εφηβικά μας χρόνια , άπειροι για το τι θα μας είχε επιφέρει αυτό, φοβισμένοι το πως θα την διαχειριστούμε. Οι άνθρωποι αλλάζουν, άλλαξες και εσύ, άλλαξα και εγώ. Δεν σε ξεπέρασα, δεν είμαι σίγουρος  αν θέλω να το ξεπεράσω, αρνούμαι να παραδεχτώ την πραγματικότητα έστω και αν ξέρω πως οι πιθανότητες εμείς οι  δύο να είμαστε μαζί είναι μηδαμηνές.

Προσπαθώ να εστιαστώ στις καλές μας φάσεις αγνοώντας τις κακές φάσεις που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο, κάτι το οποίο δεν είναι σωστό. Όλα τα σημάδια μας φωνάζαν «φύγε» κι εγώ δεν  ήθέλα να το παραδεχθώ, παρόλο που ήξερα ότι στο τέλος της ημέρας θα ήταν το καλυτέρο για εμάς. Όταν αρνήσε να παραδεχθείς κάτι και το πιέζεις, εκεί είναι που έρχονται περισσότερα προβλήματα και εκεί είναι που χάνεις το παιχνίδι. Βλέπεις όμως δεν φεύγουν κάποια αισθήματα από την μια μέρα στην άλλη.

Είναι δύσκολο να είσαι μακριά, είναι δύσκολο να μην είσαι κοντά μου σωματικά γιατί στο μυαλό μου είσαι το κάθε λεπτό. Ανάμεικτα είναι τα αισθήματα μου για σένα αυτή τη στιγμή. Θυμός, πίκρα, απογοήτευση, αγάπη, νοσταλγία, δεν γνωρίζω ποιο θα κυριεύσει την στιγμή την οποία θα σε αντικρίσω κάπου τυχαία, ήδη νοιώθω αυτό τον κόμπο στο στομάχι με το που δω τα μάτια σου, αυτό τον πόνο στην καρδιά.

Δύσκολος ο χωρισμός ε; Παρόλα αυτά δεν πρέπει να αφήσω τίποτα να μου χαλάσει την ψυχολογία μου. Κρύβοντας τα συναισθήματα μου δεν θα με βοηθήσει, πρέπει να βγω δυνατός μέσα από αυτό. Ο εγωισμός μου αυτή την στιγμή δεν μου επιτρέπει να καταλάβω πως πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα, πως η ζωή μου θα γίνει καλύτερη σε κάποια φάση. Όλα θεραπεύονται σε κάποια φάση, όσο άσχημα κι αν είναι.

Έτσι λοιπόν θα κάνω, θα προχωρήσω τη ζωή μου, προσπαθώντας σε αυτήν την διαδρομή να μην χάσω τον ευατό μου και να βγει προς τα έξω η άσχημη πλευρά, αυτήν που πάντα κατάκρινα και σιχαινόμουν στους άλλους. Ξέρω τι είναι αγάπη πλέον και για αυτό ευθύνεσαι εσύ.