Να βρω το δρόμο μου θέλω, κουράστηκα πολύ να περιπλανιέμαι..
Γράφει η Λιάνα
Η ανάγκη μερικές φορές να εξαφανιστείς από όλους και όλα γίνεται μαρτυρική. Να κλείσεις την πόρτα πίσω σου, ν’ αφήσεις τα βάρη που έχεις φορτωθεί, να σβήσεις αναμνήσεις, ν’ αδειάσεις το μυαλό σου απ’ όλα και να χαθείς. Οι αντοχές του ανθρώπου είναι τόσο περιορισμένες κι όταν μια ζωή, μια ολόκληρη ζωή, κρατιέσαι, παλεύεις, διορθώνεις, σπάνε τα όρια και όλα γύρω σου φωνάζουν κρύψου. Κρύψου για ν’ ανασάνεις.
Ήθελα να ‘χα ένα μικρό σπιτάκι μπροστά σε μια αγριεμένη θάλασσα. Ν’ ακούω τον λυσσασμένο αέρα και να νιώθω την οργή του. Τα κύματα να φτάνουν στο κατώφλι μου κι εγώ να κάθομαι στο σκοτάδι ακούγοντας τον παραμικρό θόρυβο, νιώθοντας κάθε μυρωδιά απ’ τον άνεμο, που θα μπαίνει βαθιά στα πνευμόνια μου. Να ρουφάω οξυγόνο και να εξαφανίζεται η δύσπνοια που μ’ έπνιγε τόσο καιρό.
Και μέσα σ’ αυτή την παράνοια σκέψεων, καταστάσεων, πόνου και νοσταλγίας, ν’ ανοίξω την πόρτα και να ουρλιάξω. Τόσο δυνατά, που ακόμα και τα στοιχειά της φύσης να φοβηθούν και να καταλαγιάσουν για λίγα λεπτά. Να ουρλιάξω, για να ξεριζωθεί πια από μέσα μου η πίκρα, η κακοτυχία, οι φόβοι που έχουν διαλύσει και τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Θέλω να παγώσει ο κόσμος μου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που θα ενώνεται η κραυγή μου με την τρικυμία. Θέλω ν’ ακουστώ τόσο δυνατά, που να μη μου μείνει άλλη φωνή. Κι αν έρθουν και δάκρυα στα μάτια, καλοδεχούμενα, γιατί θα ξεπλύνω τα λάθη μου, τα θέλω μου. Θα πενθήσω άλλη μια φορά τις χαμένες ελπίδες, τα πεθαμένα όνειρα, τους απόντες ανθρώπους μου. Όλα αυτά που μου σκίζουν τα σωθικά για δεκαετίες. Θα ξορκίσω το κακό που δεν μ’ αφήνει να γελάσω, παρά μόνο ελάχιστες στιγμές, ίσα ίσα για να νιώθω πως κάπου ζω κι εγώ.
Και το επόμενο πρωί, αποκαμωμένη και διαλυμένη, ν’ απλώσω την κομματιασμένη μου ψυχή στον ήλιο που θα αχνοφαίνεται μέσα από τα σύννεφα, να στεγνώσει απ’ το ίδιο της το αίμα, να ζεσταθεί και να γαληνέψει. Θα ξαπλώσω στην βρεγμένη άμμο, να αφουγκραστώ τους χτύπους της καρδιάς μου, να τους μετρήσω έναν έναν μήπως και καταφέρω να αισθανθώ ζωντανή.
Είναι, λένε, μερικές στιγμές που προλαβαίνεις τους ουρανούς ανοιχτούς και τότε ό,τι ευχηθείς θα γίνει πραγματικότητα. Αν λοιπόν συμβαίνει αυτό, εκείνη την ώρα που θα κοιτάζω κατάματα, στη μέση του πουθενά, αυτή την ανώτερη δύναμη που μπορεί να μας πάρει από το χέρι και να μας βγάλει απ’ τα αδιέξοδα, ένα πράγμα θα ζητήσω, θα παρακαλέσω, θα εκλιπαρήσω…να βρω τη δύναμη να ξαναπατήσω στα πόδια μου για να ανακαλύψω τον πραγματικό μου δρόμο. Κουράστηκα πολύ να περιπλανιέμαι.