Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Μου χρωστάς ένα βλέμμα κι ένα “για πάντα”. Έφυγες με κατεβασμένο το κεφάλι. Θυμάσαι;
Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, απέφυγες να με κοιτάξεις.
Έμπλεκες νευρικά τα δάχτυλά σου και με το βλέμμα σου χαμηλωμένο με αποχαιρέτησες. Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε,γύρισες απότομα το κεφάλι σου απ’ την άλλη, άνοιξες την πόρτα και βγήκες.
Καθώς έφευγες, δε γύρισες ούτε μια στιγμή να κοιτάξεις πίσω. Δε γύρισες ούτε μια στιγμή να με κοιτάξεις.
Μ’ άφηνες χωρίς να μου αφήνεις τίποτα.
Ούτε αυτό το τελευταίο βλέμμα σου, που θα ‘χε κάτι κι από μένα. Έφευγες κι εγώ δεν μπόρεσα να δω στα μάτια σου κάτι από σενα, κάτι από το τότε, κάτι από το χωρισμό μας. Έφυγες κι εγώ ακόμα ψάχνω εκείνο το βλεμμα σου. Ψάχνω ακόμα κάτι να σε θυμίζει. Να σου μοιάζει. Να μοιάζει μ’ έρωτα.
Ψάχνω ακόμα να βρω και πού πέταξες εκείνο το “για πάντα”. Για σένα, δεν ανησυχώ. Ξέρω. Είσαι ασφαλής στην ήρεμη και τακτοποιημένη σου ζωή. Για κείνο το μικρό μας ψέμα όμως ανησυχώ.
Για κείνο το “για πάντα” μας. Αν το δεις πουθενά, πες του σε παρακαλώ να έρθει σε μένα,εσύ δε το χρειάζεσαι πια. Πες του πως αν και αληθινό ποτέ δεν ήταν, εγώ το αγάπησα στ’ αλήθεια.
Εγώ για εκείνο το “για πάντα”, θα έκανα τα πάντα.
Εγώ θα το περιμένω… Κι ας έχεις φύγει εσύ. Για πάντα.