Μονάχα όταν με σκόρπισες, κατάλαβες της αγάπης τη δύναμη!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Θα φύγω μου είπες και θρυμματίστηκα ολόκληρος, με πήρε ο άνεμος και με σκόρπισε ολούθε!

Και έγινα σταγόνες που στην θάλασσα έπεσαν και η θάλασσα ημέρεψε κι είπε στα κύματά της, κοπάστε!
Και έγινα κόκκος, στον ουρανό πάνω ανέβηκα κι ο ουρανός ξαστέρωσε κι είπε στο σύννεφο, φύγε!
Και έγινα μόριο και στα δάση ταξίδεψα, πάνω στα δέντρα ξαπόστασα και τα δέντρα καρπίσανε!
Έγινα σκόνη, στα ζώα συστήθηκα και τα ζώα δαμάστηκαν και κοιμούνται αγκαλιά!
Και έγινα μύρος και στους μίσχους τραγούδησα και οι μίσχοι ξυπνήσανε και γεμίσανε άνθη!
Και έγινα δάκρυ και στο χώμα πάνω έπεσα και το χώμα ψιθύρισε, τώρα πια δεν διψώ!
Και έγινα αίμα, στο φεγγάρι σκαρφάλωσα και το έκανα ολόγιομο και ματωμένο φεγγάρι!
Έγινα όνειρο και ένα παιδί επισκέφτηκα κι εκείνο μου γέλασε και μου είπε, μη φοβάσαι, θα σ΄ αγαπάω εγώ!
Αύρα έγινα και στο σκοτάδι πλανήθηκα και το σκοτάδι νικήθηκε από το φως της αγάπης!
Κι όσος απόμεινα έγινα στάχτη, μέσα στα έγκατα θάφτηκα κι ο Θεός με φοβήθηκε και με έκανε λάβα!

Και εσύ δειλή, μονάχα τότε κατάλαβες της αγάπης την δύναμη!