Μην στέκεσαι στο αδιέξοδο, βρες δρόμο και φύγε!

Γράφει η Αναστασία Κακαβά

Αδιέξοδο, ίσως να είναι η χειρότερη κατάσταση στην οποία μπορεί κάποιος να βρεθεί. Λάθος δικό σου ή αλλουνού, διόλου δεν έχει σημασία! Μπλέχτηκες, δείλιασες να το ξεκαθαρίσεις, οι συνθήκες άλλαξαν, νέα δεδομένα ήρθαν στο προσκήνιο ενώ ταυτόχρονα η θέση σου είναι δύσκολη εκ των προτέρων.

Νιώθεις σαν να ήρθε κάποιος ξαφνικά, πήρε τα χέρια και τα πόδια σου, τα έδεσε σφιχτά με δεσμά που δεν λύνονται και σε εγκατέλειψε εκεί αβοήθητο, ακινητοποιημένο κι ανήμπορο να δράσεις. Η πίεση, οι τεντωμένες ισορροπίες, τα σπασμένα νεύρα, τα αδικαιολόγητα ξεσπάσματα είναι λίγα μόνο από τα συμπτώματα που εμφανίζει κάποιος που οδηγήθηκε σε αδιέξοδο.

Κι ύστερα το μυαλό παύει να είναι σύμμαχός σου, αρχίζει να επεξεργάζεται όσα συνέβησαν κι όσα δεν συνέβησαν, τι ειπώθηκε και τι έμεινε κρυφό, τι έγινε λανθασμένα μα και τι έπρεπε να γίνει αντ’ αυτού · μία πραγματική τρικυμία εν κρανίω. Ησυχία πουθενά, μόνο σκέψεις που ουρλιάζουν, κλείνεις τα μάτια μα συνεχίζεις να βλέπεις τα λάθη σου, τα ανοίγεις κι ο καθρέφτης είναι πάλι εκεί για να σε κρίνει σκληρά.

Κατηγορείς εσένα, μετά κατηγορείς τους άλλους, στο τέλος δεν ξέρεις πραγματικά τι σε έφερε ως εδώ. Κακή τύχη ή κακή συνεννόηση ήταν ο εχθρός που σε νίκησε; Αναρωτιέσαι, κι εκείνα τα «αν» δεν έχουν τελειωμό. Θα σου πουν «γιατί δεν κάνεις κάτι να το διορθώσεις;» μα δεν καταλαβαίνουν πως αδιέξοδο σημαίνει πολλές συνιστώσες μαζί που οδήγησαν στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα, την παρεξήγηση, το ανεκπλήρωτο και το συγχυσμένο!

Για πολύ καιρό ο άνθρωπος σε αδιέξοδη κατάσταση αρνείται να τη δεχτεί, πιστεύει πως τα έπραξε όλα σωστά, πως αδικήθηκε και βολεύεται σταθερά στη θέση του θύματος, μα πλανάται. Ύστερα, η λογική επεμβαίνει καταλυτικά και τον αφυπνίζει, διαπιστώνει τις παραλείψεις του και τις συνδέει με τις συνέπειες και κάπως έτσι καταλαβαίνει την ευθύνη του!

Αμέσως, σαν άλλο ενεργό ανοσοποιητικό σύστημα, αναζητά τη θεραπεία κι εκεί ακριβώς αναγνωρίζει τα εμπόδια. Οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν να πράξει τα ανάλογα για να σώσει την κατάσταση, γιατί αν λειτουργήσει ως άλλος σίφουνας μάλλον κάτι πιο σημαντικό θα καταστρέψει στην πορεία. Αδιέξοδο!

Μένει, λοιπόν, άπραγος κι είναι ό, τι χειρότερο, ιδίως όταν το αίμα του βράζει, όταν πλέον βλέπει τα πάντα με διαύγεια αλλά ξέρει ότι είναι αργά για ηρωισμούς και ντομπροσύνες. Μένει μόνος να αναρωτιέται διαρκώς «αξίζει να τα διαλύσω όλα για να σώσω το ένα ή μήπως έχασα για πάντα την ευκαιρία αυτή;», μα η απάντηση σε αυτό βρίσκεται εκεί που δεν μπορεί να πάει, πίσω από την πόρτα που δεν μπορεί να χτυπήσει, πίσω από χείλη που σφράγισαν γιατί όταν μίλησαν δεν πήραν την απάντηση που έπρεπε.

«Πάντα κοιμάμαι προς τη μεριά του τοίχου. Έτσι, η αίσθηση του αδιεξόδου αποκτά την υλική της υπόσταση.» διαβάζω κάπου κι αναρωτιέμαι: μήπως τελικά η λύση στα αδιέξοδα είναι απλώς η φυγή, όπως όταν συναντάς έναν τοίχο κι αλλάζεις πορεία για να συνεχίσεις να προχωράς;