Μην μένεις σ’ αυτά που σε πονάνε. Το κεφάλι ψηλά και προχώρα! Μπορείς!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Και αν βαρέθηκες, και αν κουράστηκες, πάρε μια βαθιά ανάσα και πάμε πάλι από την αρχή.
Έχεις δείξει και έχεις μάθει, πως τίποτα δεν αφήνεις να σε πάρει από κάτω. Λίγο πέφτεις, αλλά πάλι μετά σηκώνεσαι πιο δυνατός από ποτέ. Μα πώς;

Δεν θα ήσουν άνθρωπος, αν δεν κουραζόσουν. Γι’ αυτό είσαι όμορφος. Γιατί έχεις αισθήματα, νιώθεις, πονάς, γελάς, κλαις. Ζεις την κάθε σου στιγμή σαν να μην υπάρχει άλλη. Τι και αν είναι όμορφη, τι και αν είναι άσχημη. Γι’ αυτό ονομάστηκες έτσι. Για να μπορείς να τα γκρεμίζεις όλα και να τα ξαναφτιάχνεις από την αρχή. Δική σου η ζωή, δική σου η καρδιά, δικές σου οι αποφάσεις.

Κάνει πολύ θόρυβο εκείνος ο κρότος, όταν πέφτεις, γιατί πάλι έρχονται τα πάνω κάτω. Κάνει όμως περισσότερο θόρυβο ο κρότος της επιστροφής σου! Κανείς δεν είναι εκεί για να το δει και αυτό πονάει. Κοίτα να είσαι εσύ εκεί, για να μπορέσεις να ανέβεις πάλι το σκαλοπάτι μόνος σου. Να πάρεις πάλι εκείνη τη βαθιά ανάσα, που θα σε επαναφέρει στη ζωή.

Πολλά είναι εκείνα που σε πονάνε, αλλά δεν μένεις εκεί, γιατί ξέρεις πως όσο πιο πολύ κάτσεις, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να επιστρέψεις πίσω. Το βάρος είναι πολύ μεγάλο και όσο μένεις σε εκείνο, σε πάει ακόμα πιο βαθιά. Σε πάει στον βυθό της θάλασσας και το ξέρεις πως εκεί είναι τόσο μαγικά, που μπορεί να σε κρατήσει για μια ζωή.

Βγάλε τη μάσκα και πάρε πάλι και πάλι την πιο βαθιά σου ανάσα. Μην περιμένεις να σε τραβήξουν. Και δεν περιμένεις, γιατί έμαθες και ακόμα μαθαίνεις πως είσαι μόνος σου εκεί μέσα βαθιά. Εκεί που ακουμπούν τα δάχτυλα των ποδιών σου πάνω στην υγρή άμμο, που περιμένει να σε ρουφήξει δίχως γυρισμό. Εκεί που τα μυστικά είναι καλά κρυμμένα, μέχρι να βγάλουν τον αέρα με εκείνο τον δυνατό αναστεναγμό.

Εσύ πάλι εκεί και πάλι δυνατός, να αντιμετωπίσεις την γροθιά που έφαγες στο στομάχι και σε άφησε δίχως ανάσα. Πάλι εκεί, να ανεβαίνεις με το πιο πλατύ σου χαμόγελο, κοιτώντας μόνο και πάντα ψηλά, μέχρι ο ήλιος να μπει μέσα στα μάτια σου και να σε κάψει. Εκεί, δυνατός, με τον αέρα όλο δικό σου, να βγαίνει από τα πνευμόνια σου δίχως αχ, μα μόνο με την πιο μεγάλη ανακούφιση.
Πάλι μόνος, πάλι μπράβο, πάλι δυνατός.

Προχώρα, γιατί τα πάνω κάτω σε κάνουν ακόμα πιο δυνατό.
Το κεφάλι πάντα ψηλά!
Μπορείς, προχώρα…