Γράφει η Βάλια Κ.
Μη μου λες να ζω με αναμνήσεις. Τα θέλω όλα ή τίποτα στη ζωή μου. Δε μπορώ τα ενδιάμεσα.
Θέλω καθαρούς ανθρώπους γύρω μου με καθαρά μάτια και σίγουρους για τα θέλω τους και για τον εαυτό τους.
Με κουράζουν τα εάν τα αλλά και τα ίσως.
Πες με παράλογη, κακομαθημένη αλλά έχω μάθει στα ντόμπρα λόγια τα σταράτα.
Μεγάλωσα και δεν έχω αντοχές να περιμένω να ελπίζω σε θαύματα. Μπαίνω μπροστά και αν χρειαστεί πολεμάω με νύχια και με δόντια για τα θέλω μου.
Με κούρασαν οι άνθρωποι με τα μεγάλα λόγια, τις υποσχέσεις που δε κρατάνε, οι έρωτες που στην αρχή πεθαίνει ο ένας για τον άλλον και στο τέλος γίνονται δύο ξένοι. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια χωρίς αποτέλεσμα. Να βλέπω γύρω μου άτομα που δίνουν υποσχέσεις στον ίδιο τους τον εαυτό και μέσα σε ούτε πέντε λεπτά να τον κομματιάζουν ξανά για τα θέλω ενός άλλου και όχι τα δικά τους.
Δε μιλάω με εγωισμό. Μιλάω απλά με τον πόνο που κατάφερα και έκανα φίλο μου. Ότι μας πονάει και μας αλλοιώνει σαν προσωπικότητες πρέπει να φεύγει μακρυά μας. Να μην υπάρχει καν σαν ανάμνηση. Άνθρωποι που πέρασαν και άφησαν το σημάδι τους πάνω μας , που δε νοιάστηκαν για το δάκρυ που είδαν να τρέχει για εκείνους που την ηττοπάθεια τους την έκαναν όπλο προς τον αδύναμο.
Αδύναμο για εκείνους δυνατούς για μένα. Δυνατός όποιος ακόμη νοιώθει!
Περνάει ο καιρός. Δε μας ρωτάει απλά περνάει και δε ξανά γυρνάει σελίδα. Δεν δίνει την επιλογή να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να πράξουμε αλλιώς. Ούτε τα περιθώρια καν για δεύτερες σκέψεις. Κάθε λεπτό που περνάει είναι σημαντικό και μοναδικό, δε θα ξανά υπάρξει. Λάθη, σωστά είναι εκεί για να μας θυμίζουν και να μας βοηθούν. Να μας μαθαίνουν και να γινόμαστε καλύτεροι. Λιγότερο εγωιστές , περισσότερο άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξεως. Άκομη και η υποστήριξη των πραγματικών μας θέλων μας βγάζει από χρονοβόρες καταστάσεις και από κάθε είδους σχέσεων βλαβερές για τον ψυχικό μας. Τον δικό μας και των γύρω μας!