Μακάρι να μην έμενα στα δύσκολα, να μην αγαπούσα τόσο..

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Από μικρή αγαπούσα τα δύσκολα. Αυτά μου τραβούσαν την προσοχή, αυτά πυροδοτούσαν τον εγκέφαλό μου. Στα εύκολα βαριόμουν, πίστευα πως κάτι δεν πάει καλά, έψαχνα να βρω το λάθος. Προκάλεσα την τύχη μου και μου τα έφερε όλα ένα προς ένα, όπως τα ονειρευόμουν. Τίποτα απλό, τίποτα εύκολο και ήρεμο.

Κάθε βράδυ γίνεται μαρτύριο το να καταφέρω να αποκοιμηθώ. Ακόμη πιο δύσκολο γίνεται αυτός ο ύπνος να είναι ήρεμος και να με ξεκουράσει. Αντίθετα, μου προσφέρει απίστευτα πολλά άσχημα όνειρα. Κουράστηκα να αγωνίζομαι και να παλεύω με τις πιο δύσκολες καταστάσεις ακόμη και στον ύπνο μου.

Μερικές φορές, αρκούν λίγες κουβέντες για να τα ισοπεδώσουν όλα. Βασική προϋπόθεση είναι να προέρχονται απ’ το στόμα σου. Κι εσυ αβίαστα τις είπες. Μπόρεσες, χωρίς καν να το σκεφτεις περισσότερο, να μου πεις πράγματα που γνώριζες εκ των προτέρων πως θα με καταστρεψουν.Όχι απλά το κατάφερες, αλλά πιστεύω ότι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία που έχεις κάνει χωρίς καν να κουραστείς. Μου γκρέμισες τον κόσμο μου. Έναν κόσμο που είχα δημιουργήσει για εμάς. Έναν κόσμο που δεν ήταν σε όλες του τις πλευρές εγώ αλλά το βασικό ήταν ότι τον είχα δημιουργήσει για να χωράει ιδανικά και τους δυο μας-μαζί.

Δεν καταλαβαίνω αν κάτι πάει λάθος με μένα και δεν μπορώ να βάλω ένα τέλος σε μία κατάσταση που με καταστρέφει ή αν αυτός είναι ο έρωτας. Πολλοί υποστηρίζουν πως δεν μπορείς να αποφασίσεις εσύ γι’ αυτόν, δεν μπορεις να τον σταματήσεις εςύ,όσο κι αν γνωρίζεις πως η στιγμή ήρθε και το ποτήρι της σχέσης σου έχει ξεχειλίσει και ειδικά τη στιγμή που ξέρεις πως ήταν ένα μεγάλο ποτήρι.

Κουράστηκα να αισθάνομαι έτσι. Σ’ αγαπάω τόσο πολύ, μα μου κάνεις κακό. Και τώρα πια, δε χρειάζεται να μου το λένε οι υπόλοιποι, το βλέπω μόνη μου. Σου έδωσα απλόχερα τόση αγάπη και εσυ φαίνεται πως δρν ήξερες τι να τη κάνεις.

Φέρθηκες λες και δεν έχεις εισπράξει ξανά αγάπη και τώρα που στην έδωσα απλά την απέρριψες. Μακάρι να μπορούσα να μάθω τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου, τι σκεψεις σε κατακλύζουν; Πώς μπορείς να φέρεσαι τόσο ωμά σε ανθρώπους που θυσιάζουν επιλογές, επιθυμίες, υποχρεώσεις τους και σου δίνουν τα πάντα;

Μαζι δεν είμαστε κι ούτε ξέρω αν θα καταφέρουμε να βρεθούμε. Μακάρι να μην αγαπούσα τα δύσκολα. Μακάρι να μου άρεσαν τα απλά γεγονότα, τα ασήμαντα συναισθήματα που δεν δημιουργουν κινδύνους. Μακάρι να μπορούσα μετά απ’ όσα έζησα να σε μισήσω. Να σε βλέπω και να γυρίζω αλλού το βλέμμα μου. Μακάρι να μπορούσα.

…εγώ μιλάω για δύναμη της αγάπης ισοδύναμη,και ζητάω προτεραιότητα φύση θέση και ιδιότητα…