Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Ο έρωτας είναι κάτι μαγικό. Ένα συναίσθημα που μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια και ξαφνικά να σε προσγειώσει στο έδαφος.
Η φιλία είναι κάτι πολύ πιο ρεαλιστικό. Πολλές φορές η απόσταση του ενός από το άλλο είναι απόσταση αναπνοής.
Δεν γνωριζόμασταν πολύ καιρό και δεν είχαμε ξεκάθαρη εικόνα για το τι μας συνέδεε, πέρα από τους κοινούς μας φίλους. Κάναμε πλάκα, μου πείραζες τα μαλλιά, με κρατούσες αγκαζέ στον δρόμο, τρώγαμε μαζί τα μεσημέρια και ξοδεύαμε αρκετό χρόνο παρέα.
Όλα πηγαιναν καλά μέχρι που μια φίλη μου σε είδε με κοπέλα στον δρόμο και μου το ανέφερε. Κάτι σαν υστερία με έπιασε. «Ξανθιά ή μελαχρινή;» «Ψηλή ή κοντή;» «’Γνώριμη φυσιογνωμία;»
Θεέ μου τι με έπιασε; Γιατί με ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέριες;
Και έτσι συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Ήμουν ερωτευμένη. Δέχτηκα εξ αρχής τον ρόλο της φίλης γιατί δεν ήθελα να το ομολογήσω ούτε στον εαυτό μου.
Όχι αποκλείεται. Πώς γίνεται να έβλεπα ερωτικά εγώ εσένα; Μάλλον ήμουν απελπισμένη και γι αυτό. Σίγουρα, αυτό ήταν.
Αλλά όχι.
Από την μέρα που το συνειδητοποίησα ήθελα να σε βλέπω πιο συχνά. Όσο σε έβλεπα, άλλο τόσο ένιωθα. Και εσυ να δίνεις σημάδια ότι δεν ήταν μονόπλευρο. Τα ερωτικά κύματα υπήρχαν και από τις δυο πλευρές. Πιθανόν αυτή η ερωτική έλξη ήταν υποβόσκουσα από πάντα. Ήμασταν ερωτευμένοι χωρίς να το ξέρουμε.
Και τώρα; Πως προχωράει; Πως ξεκινάει καλύτερα! Μήπως αναγνωριστικά βήματα με σαφή στόχο την κατάκτηση; Καλή ιδέα!
Παίρνω το ρίσκο και ξεκινάω να κάνω ένα βήμα, περιμένοντας το επόμενο από εσένα. Και εκεί που πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο κάνεις δέκα πίσω.
Πάντα ήσουν παράξενος και δύσκολα μπορούσε κάποιος να σε καταλάβει. Αυτό που έκανες ήταν πραγματικά ανεξήγητο. Ενώ την μια μέρα άπλωνες το χέρι να χορέψουμε, την άλλη σκόνταφτες στην στροφή.
Ήμασταν μόνοι στην σκήνη, αφήσαμε την παρέα έξω από τη χορογραφία.
Φτάνει η μαγική στιγμή που θα ενωθούν τα χέρια αλλά μια κακή συγκυρία σε αναγκάζει να αλλάξεις πόλη. Δεν έμαθα ποτέ τι θα γινοτάν αν έμενες. Δεν είπες ποτέ. Φοβήθηκες να τολμήσεις. Φοβήθκες να αφεθείς. Και μεταξύ μας φοβήθηκες μήπως και κοροιδέψουν τον μάγκα της παρέας ότι δάγκωσε τη λαμαρίνα μαζί μου.
Αλλά να ξέρεις εγώ τους το είπα, ένα βράδυ που είχα πιεί πολύ. Δεν ξέρω αν με πίστεψαν. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ γι αυτό.
Η δυσκολία στη σχέση μας ήταν ότι τίποτα δεν ειπώθηκε με λέξεις. Μερικά βήματα μονάχα και βλέματα.
Ακόμα ταράζομαι όταν τυχαία γίνεται αναφορά του ονόματος σου στις συζητήσεις μας. Όσο για την συνάντηση της παρέας στις διακοπές; Με θύμωσες. Θύμωσα με την άνεση και την αδιαφορία σου, το στημένο ενδιαφέρον σου. Δεν ξέρω τι ήθελες να πετύχεις με αυτό αλλά εγώ ήθελα να τα βγάλω όλα από μέσα μου. Συναισθήματα, σκέψεις, λάθη, άγχος, θυμό, απόρριψη. Ήθελα να κουλουριαστώ στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ για ώρες, μέρες, βδομάδες. Έκανες σαν να μην θυμάσαι. Αλήθεια πως μπόρεσες; Πως μπόρεσες να με δείς σαν μέλος της παρέεας;
Δεν θέλω να ρωτάς τι κάνω και αν είμαι καλά. Αυτά τα κάνουν οι φίλοι. Εμείς δεν είμαστε φίλοι. Στο έδειξα με κάθε τρόπο ότι εκείνο που ήθελα από εσένα δεν ήταν φιλία. Καταβάθος το ξέρεις. Και ξέρεις τι άλλο; Δεν σε συγχωρώ. Δεν σε συγχωρώ για όλες τις φωτιές που ξέχασες. Δεν μας συγχωρώ. Δεν μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε…