Κι αν δεν το θελα να γίνω σκληρή, το επέλεξε η ζωή για μένα..

Γράφει η Γεώρα

Συμβιβάστηκα με τον πόνο.
Του έκανα παρέα κάθε μέρα.
Με έτρωγε και εγώ προσπαθούσα να κλείσω τις πληγές του.
Με μάτωνε, με έγδερνε!
Και εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’αυτό.
Ώσπου μια μέρα έσπασα σε χίλια κομμάτια. Σαν κρυσταλλάκι, έτσι απλά και γρήγορα διασκορπίστηκα σε πολλά κομμάτια. Θεώρησα πως δεν μπορούσα να τα μετρήσω.
Κάποια ήταν τόσο μικρά που μπήκαν μέσα στο δέρμα μου. Με μάτωσαν! Με μάτωσα! Ίσως και να ήταν μια πτυχή του εαυτού μου, που δεν την είχα προσέξει όσο έπρεπε, γι’αυτό και με εκδικήθηκε!
Εκείνη την ημέρα δεν με αναγνώρισα από τις πληγές.
Με πυροβολούσε η ευαισθησία του εαυτού μου!
Και ήταν από απόσταση αναπνοής!
Μάζεψα χιλιάδες κομμάτια μου, απλά με όρισα στα χίλια! Αρκετά μηδενικά έχει αυτός ο αριθμός.
Όταν με ένωσα δεν ήμουν ποτέ ξανά η ίδια. Και δεν ήταν φρικτό αυτό.
Είχα μέσα μου μια δύναμη, που δεν την είχα ξανανιώσει. Από τις πληγές μου πήρα δύναμη. Μάτωσα για να στηλωθώ ξανά! Και τώρα ότι και να γίνει δεν πέφτω πια.
Απλά μέσα μου γεννήθηκε μια σκληρότητα. Δεν της αντιστάθηκα. Την άφησα να με κυριεύσει.
Κάποιες φορές φοβίζει και εμένα. Μα δεν την αποχωρίζομαι.
Για να γεννήθηκε έχει λόγω ύπαρξης! Έχει λόγω ζωής!
Εκείνη με προστατεύει. Με προσέχει.
Απλά ορισμένες φορές μπερδεύεται με την παλιά μου ευαισθησία. Μπλεκονται αναμεταξύ τους σαν κλωστές.
Και τότε βρίσκω πάλι εκείνο το κομμάτι που δεν έκανα τον κόπο να μαζέψω από τα χιλιάδες! Εκείνο που με είχε κάνει να κλάψω αρκετές φορές!
Εκείνο της ευαισθησίας μου! Που με συντρόφευε σε κάθε μου βήμα. Εκείνο που θεωρούσα πως είχα αποχωριστεί.
Δεν το μισώ. Απλά πλέον δεν το αφήνω να έχει κυρίαρχο ρόλο. Όχι για να με εκδικηθώ, απλά δεν έχει μάθει να προστατεύεται και ματώνει συχνά.
Στις αρχές δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο που η ευαισθησία μου ζούσε ακόμα μέσα μου και εμφανιζόταν στην επιφάνεια του εαυτού μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η σκληρότητά μου της άφηνε ανοιχτό το δρόμο για να περάσει.
Ώσπου κατάλαβα πως αυτό το έκανε για να νιώθω ζωντανή!
Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως μια στάλα από εκείνη.
Για την σκληρότητά μου κρίθηκα αρκετά. Μα δεν έδωσα σημασία.
Εξάλλου κανένας δεν με ξέρει καλά και δεν έχει ιδέα για το τι έχω περάσει. Για το πως κατάφερα να παραμείνω όρθια.
Τα έβαλα με εμένα. Τ’ακούς;
Πάλεψα με το μέσα μου, για να πάψω να πονάω.
Σε εκείνη τη μάχη βγήκα νικήτρια, ωστόσο έπρεπε να χάσω κάτι.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να χάσω εκείνο το κομμάτι της υπερβολικής ευαισθησίας μου. Εξάλλου ότι είναι σε υπερβολή δεν σημαίνει πάντα πως είναι και καλό.
Γι’αυτό πλέον την έχω με μέτρο και όποτε θεωρώ πως αξίζει την αφήνω να εμφανιστεί. Γιατί κουράστηκα να μετράω πληγές πια.
Βλέπεις η πολλή ευαισθησία βλάπτει εσένα τον ίδιο τελικά.
Και ο πόνος της είναι αβάσταχτος!