Και τώρα που με θυμήθηκες, η απάντηση είναι “ευχαριστώ, δεν θα πάρω”

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Και τώρα που θυμήθηκες να μου δώσεις εκείνη την προσοχή που τόσο καιρό περίμενα, η απάντηση είναι “ευχαριστώ, δεν θα πάρω”.

Δεν θα πάρω γιατί άργησες.
Δεν θα πάρω γιατί όσο σε περίμενα, ξενέρωσα.
Η σιωπή σου δεν έμοιαζε πια γοητευτική, ήταν κενή.
Η παρουσία σου δεν ήταν μυστηριώδης, ήταν κενή.
Και τώρα εγώ, σε αυτό σε παραδίδω.
Στο κενό σου.

Λυπάμαι, ήταν μια στιγμή πριν μου πεις εκείνο το μισοφαγωμένο “σ’αγαπώ”, που ο χρόνος σου είχε λήξει.
Ήταν μια στιγμή πριν που η ευκαιρία σου είχε περάσει.
Ήταν μια στιγμή και τώρα είναι αργά.
Για σενα.
Για μενα, όχι.

Γιατί όσο σε περίμενα, με γνώρισα.
Έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα. Έμαθα τι μου αρέσει πραγματικά και τι νόμιζα πως μου άρεσε μόνο και μόνο για να μην χαλάσω κανενός το χατήρι.
Έμαθα τι με ηρεμεί και ησύχασα κάθε ενοχή που μου φόραγα επειδή μπορούσα να είμαι καλά πια εγώ, με εμένα.
Έδωσα χρόνο στους ανθρώπους που δεν γούσταρες και πολύ, για να ανακαλύψω πως καλά έκανες και δεν τους γούσταρες. Δίκιο είχες. Τι να γουστάρεις από ανθρώπους που ξέρουν να γελάνε, να συζητούν και να περνάνε καλά.

Συγγνώμη αγαπημένε, λιγομίλητε, δήθεν ψαγμένε, δήθεν γενικώς και καθόλου αορίστως, αλλά τελικά.. περνώ και μόνη μου καλά.. βασικά, περνώ καλύτερα χωρίς εσένα!
Ο χρόνος σου τελείωσε, την στιγμή που η ζωή μου ξεκίνησε από την αρχή.
Η ανοχή μου με την περίπτωσή σου τελείωσε, την στιγμή που με γνώρισα από την αρχή.

Και τώρα, ώρα σου καλή και να προσέχεις.
Να ΣΕ προσέχεις, γιατί κατάφερες να έχεις μόνο τον εαυτό σου να προσέχεις!