Κάνε το σήμερα, την ωραιότερη μέρα σου! Το αύριο θα έρθει..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες, με τις τηλεοράσεις να χρησιμοποιούν τραγικές ανθρώπινες ιστορίες πόνου και επιβίωσης για να γεμίσουν τις ώρες του προγράμματος τους και να συγκινήσουν τους τηλεθεατές τους. Και εσύ εκεί να τα παρακολουθήσεις και να προσπαθείς να μπεις από την κλειδαρότρυπα του κάθε καμένου σπιτιού για να συγκινηθείς, να πονέσεις, να ανακουφιστείς, να κλάψεις.

Η αλήθεια είναι ότι κανένας μας δεν μπορεί πραγματικά να τους καταλάβει. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι αγώνα δώσανε για να επιβιώσουν. Δεν έχει σημασία αν τα κατάφεραν ή όχι, σημασία έχει ότι ήταν όλοι τους γενναίοι, δυνατοί και ψύχραιμοι. Ακόμα και αυτοί που αντιλήφθηκαν τον θάνατο και επέλεξαν την αγκαλιά, είναι νικητές γιατί πρόλαβαν να φύγουν όπως εκείνοι ήθελαν. Αγκαλιασμένοι, αγαπημένοι και έτοιμοι.

Σε μια απόπειρα μου λοιπόν να ξεφύγω από τις στάχτες και τα γιατί που με βασανίζουν, έβαλα να δω μία ταινία. Μια ταινία που περιγράφει τη ζωή ενός ανθρώπου πετυχημένου, ευτυχισμένου, πλούσιου που χαίρεται τη κάθε στιγμή. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μαθαίνει ότι έχει λίγους μήνες ζωής και  αντί για τα φώτα και τα πολλά λεφτά επιλέγει την αγκαλιά του αδελφού του και την αμμουδιά που παίζανε παιδιά για το υπόλοιπο της ζωής του.

Η ταινία τελειώνει χωρίς χάπι εντ αλλά με πολλά διδάγματα. Εμένα μου μένει στο μυαλό μία ατάκα: « Η ζωή δεν είναι για να μας στενεύει αλλά για να την φοράμε στο νούμερο μας!» .

Πόσο δίκιο έχει; Πόσες φορές πιέζουμε τον εαυτό μας να μπει σε μικρότερα ή μεγαλύτερα νούμερα; Πόσες χαρές αφήσαμε εν όψει της τελειότητας που θέλαμε να δείχνουμε ότι έχουμε; Πόσες τρέλες δεν κάναμε λόγω της σοβαρότητας της ηλικίας μας; Μήπως πρέπει να το δούμε λίγο πιο ανάλαφρα ρε παιδιά το θέμα;

Μήπως πρέπει να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε; Και αν κάτι δεν πάει τόσο καλά, δεν πειράζει. Σίγουρα υπάρχουνε χειρότερα. Που και που εμφανίζονται μπροστά μας στην τηλεόραση, στη γειτονιά μας, στο οικογενειακό ή φιλικό μας περιβάλλον. Αυτά τα χειρότερα μας δείχνουν πόσο μικροί είμαστε και εμείς και η ζωή μας. Κοινότυπο μεν αλλά τόσο αληθινό.

Χαρείτε σαν να είναι η τελευταία σας μέρα! Κάντε ότι θα κάνατε αν ξέρατε ότι δεν έχετε πολύ χρόνο. Το σήμερα θα γίνει η ομορφότερη μέρα της ζωής σας και δεν θα έχετε ανάγκη από το αύριο. Αγκαλιαστείτε, εκφραστείτε, φιληθείτε, χορέψτε, κάντε έρωτα, ζωγραφίστε, τραγουδήστε, γελάστε πολύ και δυνατά. Για σας, για τα παιδιά σας, για το μέλλον μας και το χαμένο παρόν αυτών που έφυγαν!

Ας τους το αφιερώσουμε λοιπόν και ας σεβαστούμε το περιβάλλον και τη ζωή  στην μνήμη τους.