Κάθε νύχτα πιο μεγάλη και πιο δύσκολη μακριά σου..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Χειμώνιασε! Η εποχή ταυτίζεται με την ψυχή! Φαντάζουν βουνά οι χειμώνες μακριά σου! Πάντα μισούσα τη νύχτα αυτής της εποχής! Το κρύο αντέχεται, με μια κουβέρτα, μία σόμπα, λίγο κρασί, καταφέρνεις κάπως να το νικήσεις και να ζεσταθείς! Με το σκοτάδι όμως τι γίνεται;

Πέντε και μισή το απόγευμα και η πόλη είναι ήδη γεμάτη φώτα. Οι ήχοι του ραδιοφώνου ταιριαστοί με την εικόνα και το φως από το απέναντι αυτοκίνητο μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ξεκινήσω. Πράσινο, ρε κοπελιά, τι περιμένεις; Απορώ πως δε με γέμισαν κόρνες και βρισιές οι από πίσω. Ίσως να ταξιδεύουν στις σκέψεις τους και κείνοι, ποιος ξέρει…

Η νύχτα που λες με γεμίζει με τις αναμνήσεις μας, τις αγκαλιές , τα όνειρα, τις υποσχέσεις! Γίνομαι μαγικά τόσο ευάλωτη και τόσο εύθραυστη μόλις πέσει το σκοτάδι. Εκτεθειμένη σε κάθε τραγούδι που θα σε θυμίσει, σε κάθε ιστορία που θα έχει έστω ένα κοινό με την δικιά μας, σε κάθε μέρος που είναι πιθανό να σε δω. Τι στο καλό άλλαξες και στέκια εκτός από κοπέλα; Τόσο εύκολα αλλάζουν όλα πλέον;

Η κατάληξη μου; Η ίδια κάθε φορά! Κρασί, πάτωμα, φωτογραφίες και εκεί στη ακρούλα ο υπολογιστής με ανοιχτό το Facebook στο δικό σου προφίλ. Δεν ξέρω τι περιμένω. Να μου στείλεις μήνυμα αποκλείεται αλλά μακάρι να εμφανιζόταν εκείνο το πράσινο λαμπάκι δίπλα στο όνομα σου. Να ήξερα ότι είσαι εκεί, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Μακριά αλλά και τόσο κοντά μου. Θα σε ένιωθα εκεί δίπλα μου, θα μοιραζόμασταν το σκοτάδι, έστω λίγο από το σκοτάδι αυτής της χειμωνιάτικης νύχτας θα έπαιρνε φως. Τι δε θα έδινα να μοιραζόμασταν πάλι κάτι μαζί, έστω και αν αυτό ήταν το σκοτάδι πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή.

Μου λείπεις, ρε γαμώτο! Ο χρόνος γιατρεύει, λένε όλοι. Για μένα κάθε μέρα που περνάει ο πόνος γίνεται χειρότερος. Κάθε νύχτα είναι πιο μεγάλη, με τις στιγμές μας να μαζεύονται σαν στρατιωτάκια έτοιμα για μάχη. Μαζεύονται εκεί γύρω από την καρδιά και παλεύουν να σε διώξουν ή μήπως να σε φέρουν πίσω; Πολεμάνε και κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο δυνατά, πιο ανθεκτικά στον χρόνο και την απουσία σου. Είσαι εδώ αλλά δεν είσαι.

Ζω με αναμνήσεις και πενθώ με ψευδαισθήσεις. Σε περιμένω και ας ξέρω ότι δεν θα έρθεις ποτέ ξανά. Για όσο σε μυρίζω όμως στο μαξιλάρι μου και όσο σε βλέπω στα όνειρα μου, είσαι εδώ. Δικός μου! Αυτό δε μπορεί να μου το κλέψει ούτε εκείνη που σε χαϊδεύει τις νύχτες αλλά ούτε η δικιά μαύρη κρύα χειμωνιάτικη νύχτα. Τη ελπίδα, την αγάπη και τη αναπνοή δεν μπορεί να μου την πάρει κανείς. Αναπνέω για να σε περιμένω.

Σβήσε τώρα το φως να κοιμηθούμε και ας ευχηθούμε, το ξημέρωμα να φέρει άλλο τέλος στην ιστορία μας. Ένα τέλος που θα ανθίζει σαν την άνοιξη μετά το χειμώνα.
Καληνύχτα ανάσα μου.