Θυμίσου λίγο ρε άνθρωπε, όταν ήσουν παιδί έδινες αγάπη άνευ όρων..

Γράφει ο συγγραφέας Δημήτρης Νομικός

Στην απαρχή της ζωής μας, τότε στα χρόνια τα παλιά, εκεί που ζούσαμε τα μικράτα μας είμαστε πλάσματα φωτισμένα! Χαμογελούσαμε με το οτιδήποτε εκατονταπλάσιες φορές περισσότερο από ότι χαμογελάει ένας ενήλικας. Δεν είχαμε διαχωρισμούς, δεν ξέραμε να επικρίνουμε και να κατακρίνουμε, η αίσθηση του δικού μου ήταν μέχρι κάτι άλλο να τραβήξει το βλέμμα μας και ενθουσιαζόμαστε με οτιδήποτε το ζωντανό, χωρίς να έχουμε κάποια αίσθηση διαφορετικότητας, αηδίας, απέχθειας, φόβου ή πανικού.

Όλοι μας, στα χρόνια εκείνα, επιδείξαμε μια κλίση που είχαμε προς κάτι το ιδιαίτερο. Άλλο αν με τα χρόνια φρόντισαν κάποιοι να τη θάψουμε. Όλοι μας, ενδιαφερθήκαμε για τα πλάσματα που μας περιέβαλλαν και τα θεωρήσαμε φυσικά και φυσιολογικά μέλη του οικείου χώρου μας άσχετα αν είχαν διαφορετικό χρώμα, εμφάνιση, ή ήταν από άλλο είδος από το δικό μας. Όλοι μας, ενώ αναζητούσαμε την αποδοχή και την αγάπη, δίναμε αγάπη άνευ όρων σε οτιδήποτε ερχόταν σε επαφή μαζί μας.

Αυτό το παιδί τελικά θα έπρεπε να είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος, γιατί πραγματικά τα ήξερε όλα! Και αν είναι αυτά ο δάσκαλός μας γιατί τα ξέρουν όλα, τι γίνεται με όλα αυτά τα εξαιρετικά που τα φορτώσαμε στη διαδρομή τους; Το αποτέλεσμά τους είναι ο πλανήτης και η κοινωνίες του σήμερα.