Θέλει περηφάνεια και αλήθεια η ζωή, για να έχει αξία

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Πόσο πολύ μπορεί να χάσει κανείς τον εαυτό του; Πόσο εύκολα μπορεί να ξεχάσει τις «μεγάλες του στιγμές» και να τις σβήσει; Μια μέρα ξυπνάς κι όλα έχουν αλλάξει μέσα σου ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Εφηβικά σχεδόν παλεύεις με τον εαυτό σου και θέτεις τα πάντα υπό αμφισβήτηση. Έχεις θολώσει, χάνεις κάθε σου κίνητρο. Ξεκινάς να αυτοκαταστρέφεσαι.

Πόνος και οργή για όλα εκείνα που δεν έκανες, για όλα εκείνα που θα ήθελες να έχεις μπορέσει.
Πίκρα κι ανασφάλεια στο προσκήνιο κι η εύκολη λύση σαν παιδί να κατηγορήσεις τα πάντα γύρω σου. Χτυπάς τους άλλους και πληγώνεσαι, χτυπάς τον εαυτό σου και δεν το καταλαβαίνεις. Ψάχνεις έναν τόπο δικό σου να μη σκέφτεσαι, αλλά δε χωράς πουθενά.

Θέλεις να νιώσεις πάλι παιδί , τότε που τα λάθη ήταν ανεκτά και τα θέλω σου γίνονταν το κέντρο του κόσμου. Θες να γυρίσεις πίσω κι αναρωτιέσαι ποιος είσαι και πού πας. Αλλάζεις κλίμακα κι όπως τότε όλα φαίνονται τεράστια γύρω σου. Κι όλοι ξαφνικά μοιάζουν σαν τότε να μην σε καταλαβαίνουν. Μοιάζουν να σε καταπιέζουν, για να προβάλλουν τα θέλω τους πάνω σου, τα όνειρα τις απαιτήσεις τους. Γιατί άραγε;

Έχεις ξεχάσει το σημείο που όλα αυτά τα κατάλαβες, που «μεγάλωσες». Που είδες ότι η πραγματική ζωή έχει κοινές συνισταμένες για όλους. Τότε που είχες καταλάβει πως τελικά, ρε φίλε, νοιάζονταν οι άλλοι παρά τα λάθη τους και ναι για να μπορώ να έχω ό,τι θέλω στη ζωή, χρειάζεται κάθε μέρα να παλεύω, να βρίσκω νόημα και να διεκδικώ το καλύτερο, το «ψηλά». Εκεί ψηλά που ο κρύος αέρας χτυπάει το πρόσωπό σου, σε γεμίζει ενέργεια και σου δίνει την ικανοποίηση ότι τα κατάφερες κι ας ίδρωσες. Σκαρφάλωσες και άντεξες με αξιοπρέπεια την διαδρομή.

Σμιλεύεται η στόφα του ανθρώπου, φιλαράκι… Περνάει από φωτιά και σίδερο. Δύσκολο να μπορείς να πιάσεις τη ζωή από τα κέρατα και να την δαμάσεις. Δύσκολο να κυριαρχείς στον εαυτό σου και στα πάθη σου για να αφήσεις κάτι πίσω: ένα καθαρό όνομα, μια ήρεμη ψυχή κι έναν γαλήνιο θάνατο που θα περιβάλλεται από ανθρώπους δικούς σου, κι όχι από άγνωστους που θα σε παρατήσουν χωρίς ένα χάδι, ένα δάκρυ εκείνες τις στιγμές του απόλυτου φόβου.

Η ζωή είναι για να μοιράζεται, όχι ευκαιριακά, αλλά με αξία και συνέπεια, με αλήθεια και ντομπροσύνη. Η ζωή αποκτά αξία, όταν την αντιμετωπίζεις με περηφάνια και ας χτυπιέσαι μέσα σου κάθε μέρα, κι ας σφίγγεις τα δόντια. Κι όχι, δεν είσαι ενήλικας εκεί, είσαι άνθρωπος κι όχι αγρίμι.

Όσο Μπορείς-ΚΠ Καβάφης

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.