Η δική μου αγάπη, δεν είναι χειριστική, δεν την απαιτείς, δεν την ζητάς.

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Οι νύχτες οι δικές μου δεν τελειώνουν σε σκέψεις κούφιες,.
Αυτές είναι εκείνες οι αποτυχημένες που το πρωί τις νιώθω σαν να πέρασε η ζωή και να μην έκανα τίποτα γι’αυτό.
Από παιδί, μοναχοπαίδι ούσα, με «κατηγορούσαν» για εσωστρέφεια, γιατί επέλεγα ποτέ να μην αποκαλύπτω τις βαθύτερες σκέψεις μου σχεδόν ενοχικά.

Με δοτικότητα κι αγάπη, επέλεγα να δίνω κάθε μου κομμάτι σιωπηρά και αθόρυβα. Έτσι είχα μάθει οτι είναι το «σωστό», κι όχι από νουθεσίες αλλά από εικόνες κι από την ασφάλεια που ένιωθα χωρίς πολλά λόγια σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε κίνηση από και πρός εμένα.
Στην πραγματική ζωή, προδίδονται οι δοτικότητες αδερφέ μου όμως.

Δε χαμπαριάζουν οι ανθρωποι από τα αληθινά και τα ανείπωτα αλλά μόνο από κείνα τα επιφανειακά, τα τυπικά και τα ψεύτικα. Αυτά μαθαίνουν να διεκδικούν κι ύστερα θυμώνουν με τον κόσμο, όταν πια σταματά να είναι τυπικός και γίνεται ο εαυτός του, γιατί δεν έχει τίποτα να κερδίσει πια.
Γιατί όταν κάποιος σε νοιάζεται το βλέπεις στα μάτια του, στο άγγιγμά του κι όχι σε αυτό που θα σου πετάξει και μετά θα σου χτυπάει αδιάλλειπτα για να πάρει πίσω.

Πόσο λυπηρό αλήθεια. Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν σε έχουν αγαπήσει αληθινά διακρίνεις τις διαφορές.
Χαμένο παιχνίδι οι ανθρώπινες σχέσεις; Αναρωτιέμαι…

Γιατί η αγάπη που μάλλον έμαθα δεν είναι χειριστική και δεν την απαιτείς, δεν την ζητάς. Ενέχει ένα μεγαλείο που δεν της επιτρέπει να γίνεται σημείο debate.
Είναι πάντα εκεί και σε περιμένει, ακόμα κι αν σκονίζεται, αν ματώνει, να πέφτει. Απλά την νιώθεις, την απολαμβάνεις.
Γιατί η αγάπη δεν είναι μια win win κατάσταση.