Εκεί, στη γωνιά του “θέλω” και “έχω”, σε περιμένω να φύγουμε..
Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Παράτα τα όλα κι έλα. Τώρα εδώ. Την επιτακτική επίκληση θα μπορούσα να τη φωνάξω σε μένα με στόμφο στρατιωτικής διαταγής.
Γιατί και μένα μ’ έχω χάσει και ψάχνω να με βρω. Ίσως γι’ αυτό φωνάζω κι Εσένα. Ναι εσένα. Που σκορπιέσαι, που τρέχεις όλη μέρα χωρίς πουθενά πραγματικά ν’ αφοσιώνεσαι. Πού χρόνος άλλωστε. Δύο και τρεις δράσεις παράλληλα.
Κι ούτε την ανάσα σου και τη δική μου βέβαια δεν προλαβαίνουμε να νιώσουμε, έχουμε μετατραπεί σε ανθρώπους μηχανές που εκτελούν οδηγίες. Του πολυσύνθετου μυαλού τους. Κυρίως όμως της συνείδησής τους που ορίζει καθήκον ένα λιθαράκι παραπάνω στο καλό της ζυγαριάς του κόσμου αυτού που επιμένει να γκρινιάζει μεταθέτοντας ευθύνες απέξω και γύρω.
Όμως ειλικρινά σου λέω αρρωσταίνω πιά. Tο νιώθω ότι λυγίζω και στέκομαι λίγο ακόμη από κεκτημένη ταχύτητα σ αυτό το ανελέητο κυνηγητό που καλείται επιβίωσή μου. Γιατί ελπίζω ακόμη σε ένα επόμενο σήμερα που θα σε περιέχει ουσιαστικά Ίσως η φωνούλα μέσα μου ξελαρυγγιάστηκε πια. Ζήσε Ζωή, Ζωούλα! Αυτό που ζεις τι στα κομμάτια είναι; Πού είσαι, πού χτυπά η καρδιά σου; Ανάθεμα το όνομά που φέρεις συνέλθε κάποια στιγμή. Στάσου και κατέβασε ταχύτητα Αφουγκράσου το σώμα σου την πνοή σου…
Εσύ ήσουν από τη μέρα που σε γνώρισα η λαγουδέρα στη βάρκα της ζωής μου. Με πέτυχες χαμένη κι απροσδιόριστη, μου έδειξες τη γυναίκα που κουβαλάω. Έγινες τιμόνι στις αισθήσεις μου που χρόνια πολλά αποκοιμιόντουσαν τον ύπνο της δίκαιης σύμβασης μιας κοινωνικής συμβίωσης. Τιμόνι στην αίσθηση του εαυτού μου που τον επαναπροσδιόρισα μαζί σου ή και εξαιτίας σου.
Αυτές οι αισθήσεις που ψυχορραγούν είναι που τώρα σαν ύστατη ώρα φωνάζουν παράτα τα όλα κι έλα. Παράτησε τις υποχρεώσεις, τα προγράμματα, τις εκκρεμότητες, τα έργα, τις εξαγγελίες. Παρέδωσε καθήκοντα με συνοπτικές διαδικασίες και έλα να φύγουμε. Λίγο με νοιάζει για πού. Αρκεί να ξημερώνουμε μαζί. Άντε γιατί έρχεται κι Άνοιξη και οφείλουμε κάποια στιγμή στους εαυτούς μας να ανθίσει ο κήπος της ψυχής μας. εκεί στη γωνία του θέλω και έχω. Δεν νομίζεις ότι αρκετά με την αναμονή;