Είμαι ακόμα δική σου κι ας μην ξέρω πια ποιος είσαι, πού είσαι..
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Έπεσα πάνω της τυχαία. Μόλις την είδα ένιωσα το στομάχι μου να γίνεται κόμπος και για κάμποσα δευτερόλεπτα δεν ανέπνεα.
Είχα ξαπλώσει μετά από μια πολύ κουραστική, γεμάτη μέρα και καθώς χάζευα στο κινητό περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος μ’ αυτό στο χέρι, ως συνήθως, εμφανίστηκε μπροστά μου!
Έμεινα να την κοιτάω καθηλωμένη. Όσο την κοιτούσα, τόσο βυθιζόμουν μέσα της. Ζούσα ξανά εκείνο το βράδυ!
Πρώτα έζησα τη στιγμή που καθόσουν δίπλα μου στ’ αριστερά, σου παραπονέθηκα για τα μανιτάρια στη σαλάτα γιατί δεν ήταν φρέσκα αλλά κονσέρβα. Έπειτα σ’ άκουσα πάλι να μου λες για τα νύχια μου, πόσο σου αρέσουν. Ύστερα μας είδα να προχωράμε, πηγαίνοντας στο επόμενο μαγαζί όπου θα πίναμε ποτό και μας άκουσα πάλι να συζητάμε.
Για το τατουάζ στον καρπό μου αυτή τη φορά. Με ρώτησες αν έχω δει την ταινία, σου είπα πως είναι από τις αγαπημένες μου και πως απ’αυτήν επηρεάστηκα. Εσύ έδειξες εντυπωσιασμένος, καθώς τα κοινά σημεία μας, αυξάνονταν διαρκώς. Φτάσαμε στο μπαρ, κι ενώ η παρέα μας αποτελούταν από 10 άτομα, εμείς πάλι “έτυχε” να καθίσουμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Στην προσπάθειά μας να κρύψουμε απ’ όλους, ακόμη κι από μας τους ίδιους, αυτό που νιώθαμε, βρεθήκαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον.
Μιλούσα με την υπόλοιπη παρέα, όμως τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω σου. Μιλούσες με τον διπλανό σου και ένιωθα το βλέμμα σου να με διαπερνάει. Πριν προλάβεις να μου ζητήσεις τσιγάρο, για να δικαιολογηθούν οι τόσες ματιές, είχα ήδη ανοίξει το πακέτο και τέντωνα το χέρι μου για να το φτάσεις.
Έζησα ξανά κι εκείνα τα λεπτά που χορέψαμε.
Εκείνα τα λίγα, αμήχανα λεπτά που ένιωθα τα χέρια σου γύρω από τη μέση μου τόσο άγαρμπα και τόσο φοβισμένα, που θεωρούσα πως όλοι πλέον θα έχουν καταλάβει.
Κι ύστερα έζησα και τη στιγμή της απόλυτης παραδοχής.
Ήταν εκείνη η στιγμή, που ο dj δέχθηκε να μας βγάλει φωτογραφία όλους μαζί.
Όλοι κοιτάνε το κινητό που κρατάει. Όλοι. Εκτός απο μας.
Είμαστε ξανά δίπλα δίπλα, στέκεσαι ίσια, όμως το κεφάλι σου είναι στραμμένο στα δεξιά. Είναι στραμμένο σε μένα.
Έχεις σκύψει και μου μιλάς κι εγώ, νιώθοντας τη φωνή σου να με χαϊδεύει και προσπαθώντας να αμυνθώ σε όσα νιώθω, σταυρώνω τα χέρια. Προσπαθώ να φτιάξω ένα τείχος ανάμεσά μας.
Να μη σ’ αφήσω να δεις μέσα μου.
Μα ποιον κοροϊδεύω; Έχεις ήδη μπει μέσα μου. Έχεις ήδη υποτάξει κάθε μου σκέψη και κάθε αίσθησή μου.
Είμαι δική σου. Είμαι ακόμα δική σου κι ας έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από εκείνο το βράδυ της φωτογραφίας. Είμαι ακόμα δική σου, γιατί μόνο στη δική σου σκέψη θύμαμαι πώς είναι ο έρωτας.
Μόνο στη δική σου σκέψη η καρδιά μου χτυπάει δυνατότερα. Είμαι ακόμα δική σου, γιατί ακόμα τα μάτια μου ψάχνουν να βρουν τα δικά σου. Σε κάθε μαγαζί, σε κάθε δρόμο. Είμαι ακόμα δική σου, γιατί μόνο δική σου ξέρω να είμαι. Γιατί αν δεν είμαι δική σου, δεν αντέχω να είμαι. Είμαι ακόμα δική σου κι ας μην ξέρω πια πού είσαι.
Κι ας μην ξέρω πια πού είσαι.
Κι ας μην ξέρω πια ποιος είσαι!