Γράφει η Άντρη Φλουρέντζου
Η Πούλια κι ο Αυγερινός καταδικάστηκαν σε μια αέναη ζωή μακριά ο ένας από τον άλλον. Ωστόσο όταν συναντιούνται συγκινούν ποιητές.
Εγώ και εσύ, παρά τις διαφορές μας θα μπορούσαμε να είμαστε σαν αστέρια στον ίδιο ουρανό. Παρόλαυτά προτιμήσαμε την αστρική έκρηξη γιατί δεν πίστεψες ότι θα γινόμασταν ευχή!
Τώρα χάνομαι στον ορίζοντα αφου δεν μπορώ να ενσωματωθώ στην λάμψη του αλλοιώτικου.
Ο ουρανός είναι το παυσίπονο για τις κρυφές μου ανάσες. Ντύνει κάθε βαριά ανάσα με υπόσχεση. Με την υπόσχεση ότι κάποιος θα καταφέρει να δει μαζί μου όλα του τα χρώματα. Ότι κάποιος θα τον αναλύσει μαζί μου, σε κάθε του φάση.
Το φεγγάρι του θα μας δίνει φως όταν θα είμαστε οι δυο μας στα σκοτάδια. Αλλά προς το παρόν μου χαράζει πορεία όταν περπατώ στα στενά σοκάκια της πόλης μετρώντας άλλο ένα ηλιοβασίλεμα που χάθηκε και δεν απόλαυσα μαζί σου. Άλλη μια μέρα που σε περίμενα να ρθεις για πάντα.
Τα γιατί μου σπαράζουν στα χρώματα του. Είναι όμως το παυσίπονο μου. Το γαλάζιο του χαμογελάει όταν εγω δεν έχω δύναμη να τεντώσω τα χείλη μου. Το σκοτάδι του κρύβει κάθε υγρή μου ματιά προς αυτόν.
Έχει όμως και το κόκκινο που μου θυμίζει όλα μου τα ανεκπλήρωτα. Και έχει και το πορτοκαλί που ξυπνά στην μνήμη μου όλα εκείνα τα λόγια που σου είπα και ποτέ δεν άκουσες. Δεν άκουσες γιατι εγω σου έδειχνα ορίζοντα και εσυ μιλούσες για τα τείχη.
Μα είναι το παυσίπονο μου. Με ηρεμεί. Με ηρεμεί που χάνομαι στη θέα του και που σε όλα εκείνα τα χρώματα διασταυρώνονται τα βλέμματα μας. Πόσο θα ‘θελα να του έβαζα μια φωτιά!
Να μη σε θυμίζει τίποτα πια. Αλλά όχι, μπορεί να σε θυμίζει τόσο αλλά είναι το παυσίπονο μου γιατί όσο και να με πλήγωσε το τέλος μας κάθε μέρα έχει ένα ηλιοβασίλεμα που με καταλαβαίνει. Και κάθε μέρα μπορώ να διώξω τα σύννεφα που μου κρύβουν τον ήλιο! Κάθε μέρα υπάρχει εκείνο το σκοτάδι με τα καινούργια αστέρια.
Αυτά θα με βοηθήσουν να προσανατολιστώ όπως βοήθησαν και τον Οδυσσέα να βρει τον δρόμο του.
Κάθε βράδυ η ευκαιρία μου να βρω το δικό μου αστέρι.
Other Articles
