Δεν είναι πως δε μπορώ να σε ξεχάσω, είναι πως δεν θέλω…

Γράφει η Purple Rain

Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιο είναι το όφελος να έχεις συναισθήματα αν δε μπορείς να τα μοιράζεσαι. Αν δεν είσαι έτοιμος να τα μοιραστείς. Να ξενυχτάς με τη σκέψη κάποιου και να μη του στέλνεις ούτε μια καληνύχτα. Να χαμογελάς με τη θύμηση του και να μη του λες ένα μου λείπεις.

Μου λείπει η παρουσία σου. Αυτή η ηρεμία στην καρδιά όταν στέκομαι δίπλα σου. Το καρδιοχτύπι όταν με κοιτάζεις. Η γλυκιά σου φωνή, το πιο όμορφο τραγούδι για μένα. Τα πράσινα εκφραστικά σου μάτια πάνω στα δικά μου.

Και ναι όλα αυτά μου λείπουν, και εσύ δεν ξέρεις τίποτα. Όχι δεν έχω τα κότσια ακόμα να σε αντικρίσω. Δεν έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα μου που είναι τόσο δυνατά.
Και αυτό που φοβάμαι είναι πως ξεβάφει η θύμηση σου στο μυαλό μου. Είναι τόσα αυτά που φοβάμαι.

Αλλά περιμένω σαν τρελή πότε θα έρθει εκείνη η μέρα που θα μου χαμογελάσεις και πάλι και θα λιώσει όλη μου η ύπαρξη.
Περιμένω μωρό μου.
Περιμένω.
Σε ξέρω τόσο λίγο μα δε θέλω να ξέρω τίποτα παραπάνω. Δε με νοιάζει τίποτα παραπάνω. Ελπίζω να είσαι καλά και εσύ που και που να με σκέφτεσαι.

Μια ακόμα μέρα δίχως εσένα και θα προσπαθήσω να πιαστώ από οτιδήποτε γύρω μου για να μη χαθώ και πάλι στη σκέψη σου. Για μια ακόμα μέρα θα ελπίζω να σε ξεχνάω. Και μπορώ ξέρεις, μα είναι που δεν θέλω. Δεν θέλω να σε αφήσω πίσω μου. Κάτι μέσα μου με έλκει τόσο δυνατά σε εσένα. Και μια δυνατή ευχή σχηματίζεται στα χείλη μου. Να έρθει εκείνη η μέρα που θα μπορώ να σε σφίγγω στην αγκαλιά μου χωρίς να με φοβίζει τίποτα.