Γιατί να συμβιβαστείς με το μέτριο, όταν μπορείς να κυνηγήσεις το όνειρό σου;

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Μόνο στο μαραθώνιο της ζωής μπορείς να ανακαλύψεις τις αντοχές σου. Εκεί θα αναγκαστείς να τρέξεις με πόδια γυμνά και με τη βροχή να ξεπλένει τον ιδρώτα της διαδρομής σου. Με μια πρώτη ματιά, σού μοιάζει βουνό, σαν κάτι ακατόρθωτο που δεν έχεις τη δυνατότητα να φέρεις σε πέρας. Είναι στιγμές που λες «εδώ θα σταματήσω» και είσαι ακόμη στην αρχή σου, δεν έχεις δει τίποτα απ’ ό,τι σε περιμένει. Είναι δύσκολο να καταφέρεις να δαμάσεις το σώμα και να επιτρέψεις σε μια ιδέα, σε ένα σου στόχο, να σου κάνει κουμάντο.

Καμιά φορά ο περισσότερος κόσμος τα παρατά στην πρώτη ευκαιριακή δυσκολία. Δε θέλει να παλέψει για κάτι, προτιμά το έτοιμο, το πρόχειρο που θα βρεθεί ακριβώς μπροστά του, την πιο κατάλληλη στιγμή. Ακόμη, μπορεί να συμβιβαστεί με τη μετριότητα, εφόσον αυτό που επιθυμεί θεωρεί πως είναι πιο πάνω από κείνον και τις δυνάμεις του. Θα μου πεις όμως, πως ακόμη και η μετριότητα είναι κάτι σχετικό και διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για να συμβιβαστείς όμως με το μέτριο, ίσως δεν πόθησες κάτι αρκετά, ίσως δεν πάλεψες όσο ήθελες για να το κάνεις το στόχο δικό σου.

Όταν κάτι το θέλεις πραγματικά, μάχεσαι, γίνεσαι θηρίο που πολιορκεί την περιοχή του, γητευτής σε καθετί ξένο που είναι το μέσο για τη νέα ζωή σου. Δεν θέλει δειλία, πείσμα και τόλμη θέλει. Τίποτα δεν είναι στο χέρι της ανθρώπινης τύχης, το χέρι το δικό σου είναι που πλέκει το νήμα. Με αυτό σου το χέρι μπορείς να γίνεις κύριος του εαυτού σου, να φτιάξεις γεφύρια ή να γκρεμίσεις ζωές. Και τα δύο αυτά πράγματα από το χέρι του ίδιου ανθρώπου μπορούν να φανούν, εξαρτάται τι θέλει να κερδίσει στο μέλλον. Μίσος και φθόνο ή αγάπη και ζήλο;

Θαυμάζω τους ανθρώπους με πείσμα. Πείσμα και όνειρα που παίρνουν σειρά και βρίσκονται μπροστά τους. Σε ποιον δεν αρέσει να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του; Να μπορεί να τα απολαμβάνει ύστερα από συνεχή μόχθο και θέληση; Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που δε μπορεί ή δε θέλει να υλοποιεί τους στόχους και τα θέλω του. Άνθρωπος χωρίς στόχους είναι καταδικασμένος σε μια ζωή ανιαρή ίσως και φορτική, δίχως νοήματα, δίχως ελπίδες…