Από το πεπρωμένο και τον έρωτα, δεν ξέφυγε ποτέ κανείς..

Γράφει η Αναστασία Κακαβά

Αν μπορούσα να ντύσω τη μορφή σου με μουσική κάθε φορά που χαμογελάς θα διάλεγα αναμφισβήτητα εκείνο το κομμάτι με τίτλο Comptine d’ un été l’ après midi – μιας κι ένα όμορφο καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε ήδη – από το soundtrack της αγαπημένης μου ταινίας Amelie.
Mια μελωδία που σε γυρνά πίσω στα παιδικά κι ανέμελα χρόνια. Παιδικός κι ανέμελος είσαι κι εσύ. Παιδικός κι ανέμελος όπως κι ο έρωτας που μ’ έκανες να νιώθω! Παιχνιδιάρης, πολλά υποσχόμενος αλλά και πονηρός σαν το βλέμμα της Amelie. Έτσι θα σε χαρακτήριζα. Με μια ανείπωτη γλύκα που κάθε φορά με κερδίζει κι εγώ χάνω! Χάνω τον εαυτό μου, το μυαλό μου, τη λογική μου, την αυτοπειθαρχία μου κι αφήνομαι. Αφήνομαι στο τίποτα που μου προσφέρεις.

Μα τι λέω, τρελάθηκα; Μου έχεις προσφέρει τα πάντα, με έκανες να νιώσω ξανά! Πήρες τη νεκρή μου καρδιά και την έκανες να χτυπήσει δυνατά! Νόμιζα πως δεν θα κοκκίνιζε ποτέ ξανά το πρόσωπό μου από εφηβική ντροπή στο άκουσμα μόνο ενός ονόματος, μα ιδού! Αρκεί μόνο να σε σκεφτώ και νιώθω πάλι δεκαπέντε χρονών. Σ’ αγαπώ με μια αγάπη διαφορετική από όλες όσες έχω βιώσει, πιο ολοκληρωτική από ποτέ, αλλά και πιο καταστροφική! Μα όχι, εσύ να μη φοβάσαι! Η καταστροφή δεν θα φέρει πόνο μα λύτρωση! Θα καταστρέψω όσα τείχη είχα υψώσει πριν σε γνωρίσω, όσα στερεότυπα είχα θέσει για να προστατεύομαι.

Να προστατεύομαι; Από τι; Από το αναπόφευκτο; Πόσο μικρή ήμουν! Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, γι’ αυτό και θα το ζήσω, με ή και χωρίς εσένα! Γιατί δεν μπορώ να μην σε νοιάζομαι, δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω για πόσο, ίσως και για πάντα! Κι αν πληγωθώ; Τι θα γίνει; Μπορεί να αναρωτιέσαι. Μα θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και ξέρεις γιατί;

Γιατί «εσύ μου θύμισες πώς είναι…» όπως λέει και η Ελεωνόρα. Πολλά τραγούδια απόψε, θα ανοίξω το ραδιόφωνο και θα σε σκέφτομαι, όπως κάθε μέρα, όπως κάθε σήμερα της ζωής μου από τότε που σε γνώρισα. Να προσέχεις.