Αν δεν είσαι εσύ, δεν είναι έρωτας

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν χρειάζομαι εξηγήσεις. Ούτε γιατί και επειδή. Δεν θέλω να ξέρω ούτε γιατί έλειψες τόσο καιρό ούτε να μου υποσχεθείς πως δεν θα ξαναφύγεις.
Μου αρκεί που τώρα, απόψε, σήμερα, βρέθηκες εδώ.
Μου αρκεί που απόψε γύρισες σαν από ταξίδι μακρινό στο σπίτι σου.

Δεν θέλω να ακούσω τα γιατί και τα επειδή. Θα έχουμε μια ζωή να τα λέμε. Ή ίσως και όχι.
Λίγο με νιάζουν να ξέρεις.
Απόψε θέλω μόνο να μου πεις πως σου έλειψα όσο εσύ σε εμένα.
Απόψε θέλω να ακούσω για τις νύχτες που δεν μπορούσες να κοιμηθείς γιατί είχε ξεθωριάσει πια η μυρωδιά μου από το μαξιλάρι σου.
Απόψε που ο θεός έχει ανοίξει τον ουρανό του, εγώ θέλω να ακουμπήσω το κεφάλι μου στα πόδια σου και να σε ακούσω να μου μιλάς για το τώρα.
Το χθες πέρασε και το αύριο δεν έχει έρθει.

Δεν θέλω τις τέλειες λέξεις, με κουράζουν. Δεν θέλω τα τέλεια χάδια, είναι ψεύτικα.
Θέλω εσένα αληθινό με τα σημάδια και τα λάθη σου.
Θέλω εσένα χωρίς πλάνο, χωρίς πρόγραμμα.
Χωρίς να έχεις μελετήσει τα «σωστά» και τα sos.
Θέλω εσένα και τα χάδια σου στα μαλλιά μου.
Θέλω εσένα και ένα φιλί σφραγισμένο μόνο από το παρόν.
Χωρίς παρελθόν και χωρίς υποσχέσεις.

Η μόνη προσδοκία μου, τα επόμενα σημάδια που θα χαρτογραφούν το πέρασμα σου.
Η μόνη υπόσχεση, να είσαι εδώ στο τώρα.
Σε ένα τώρα που το χαμόγελο σου που θα φωτίσει τα μάτια σου και θα είναι δικό μου.
Θέλω εσένα… έτσι ξαφνικά, ξανά!
Γιατί αν δεν είσαι εσύ.. δεν είναι έρωτας!