Γράφει η Νάνσυ Δημητρακοπούλου
Πώς μπορεί να φτάσει κάποιος στο σημείο να μισεί αυτόν που αγαπάει; Να μη θέλει να τον δει, να του μιλήσει, να τον αγγίξει;; Πως αντέχει να είναι μακριά του;; Πόση δύναμη πρέπει να έχει μέσα του για να φτάσει στο σημείο να κρατάει σε απόσταση τον άνθρωπο του;; Ή μήπως αυτό που έχει μέσα του δεν είναι δύναμη, αλλά πόνος, στενοχώρια, απογοήτευση;
Κι όλα αυτά για το τίποτα. Μία λάθος λέξη, μία λάθος κίνηση του ανθρώπου που αγαπάει, μπορεί να καταστρέψουν τα πάντα. Και τότε έρχεται το χάος. Χάνεται η εμπιστοσύνη και η πίστη που έχει στο πρόσωπο του άλλου και η σχέση διαλύεται, έτσι απλά, χωρίς να υπάρχει πάντα ένας εύλογος λόγος. Απλά και μόνο από ένα λάθος της στιγμής.
Όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Δυστυχώς αυτό είναι γεγονός. Αλλά όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία. Ακόμη κι αυτοί που σε πλήγωσαν. Πολλές φορές οι άνθρωποι αλλάζουν προς το καλύτερο όταν τους δίνεις μια ακόμη ευκαιρία να σου αποδείξουν ότι η απόφαση σου να τους διαλέξεις να είναι δίπλα σου ήταν σωστή. Συνειδητοποιούν το σφάλμα τους και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Τώρα θα μου πεις, γιατί δεν το έκαναν αυτό από την αρχή; Γιατί έπρεπε να πέσουν πρώτα στα μάτια σου και να χαλάσουν την εικόνα που είχες γι’ αυτούς και μετά να μπουν στη διαδικασία να σου αποδείξουν την αγάπη τους και τα αισθήματα τους; Για ποιο λόγο προτίμησαν να σε πληγώσουν και να σε στρέψουν εναντίον τους; Κι εδώ ταιριάζουν τα ρητά “άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου” και “άνθρωποι είμαστε λάθη κάνουμε”.
Πάντως ότι απόφαση κι αν πάρεις οφείλεις να τη σκεφτείς πολλές φορές, να είσαι σίγουρος γι’ αυτήν. Το να ενεργείς εν βρασμώ ψυχής είναι ότι χειρότερο, όχι μόνο για τον άλλον, αλλά κυρίως για σένα τον ίδιο. Δεν αξίζει για μια άτυχη στιγμή να καταστρέψεις μιαν αγάπη κι όσα με τόσο κόπο έχτιζες τόσο καιρό. Καμιά φορά αξίζει να κάνεις πίσω και να δίνεις συγχωροχάρτι. Αρκεί να αγαπάς πραγματικά.
Other Articles
