Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη!
Αυτά σου χρωστάω, ρε μάνα!
Δύο λέξεις όλο νόημα, δύο λέξεις γεμάτες ουσία που δύσκολα ξεστομίζουμε.
Ευχαριστώ για όσα έκανες και όσα δεν έκανες για μένα. Ευχαριστώ για τον πόνο που άντεξες για να ου δώσεις την πρώτη ανάσα, για τα βράδια που ξενύχτησες για να με ταΐσεις, για τα δάκρια που έσταζαν μαζί με τα δικά μου κάθε φορά που πονούσα σωματικά και ψυχικά, για τα φαγητά που έκαψες προσπαθώντας να μου λύσεις την άσκηση των μαθηματικών, για όλα όσα στερήθηκες για τα δώσεις σε μένα.
Σε ευχαριστώ και για όλα όσα δεν έκανες, όχι γιατί δεν ήθελες αλλά γιατί δεν μπορούσες. Ξέρω ότι οι τύψεις σου είναι μεγάλες για όλες εκείνες τις φορές που η δουλειά δεν σε άφησε να είσαι δίπλα μου, για τον πόνο της ψυχής μου από τους ανθρώπους που δεν πρόλαβες να με γλιτώσεις και για τις άλλες φορές που ο εκνευρισμός σου από άλλα, ξεσπούσε πάνω μου. Μην τις νιώθεις όμως αυτές τις ριμάδες τις τύψεις μάνα γιατί με αυτές τις αληθινές σου στιγμές με έμαθες να παλεύω, να κολυμπάω και να νικάω. Ήσουν παράδειγμα στα δύσκολα, ήσουν η αλήθεια που με άφησες να δω και να συνειδητοποιήσω.
Γιατί τίποτα δεν είναι ρόδινο τελικά, μαμά. Τίποτα εδώ έξω δεν είναι σαν εκείνη την ζεστασιά του δικού σου σπιτιού, την ασφάλεια του παιδικού μου κρεβατιού, την νηνεμία της δικής σου αγκαλιάς. Ακόμα και τώρα στα 30 μου, μόνο εκεί κοντά σε σας βρίσκω αυτήν την ηρεμία.
Όσο για τα συγγνώμη που σου χρωστάω είναι τόσα πολλά, όμως μάλλον δεν σου χρειάζονται τελικά. Ως μάνα και εγώ πλέον καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν είναι ικανό να κλονίσει την αγάπη μιας μάνας για το παιδί της. Κανένα του λάθος, καμία πίκρα δεν είναι τόσο δυνατή για να σβήσει ούτε καν να χαμηλώσει αυτή τη φλόγα που καίει μέσα στην καρδιά κάθε μάνας. Κανένα συγγνώμη λοιπόν από όσα έχω ανάγκη να σου πω, δεν είναι αναγκαίο για σένα. Εσύ έχεις ανάγκη μόνο από ευχαριστώ και σ’ αγαπώ.
Στα χαρίζω απλόχερα λοιπόν!
Σε ευχαριστώ για όλα και σ’ αγαπώ απόλυτα και παντοτινά!
Υ.Γ. Αφιερωμένο σ τη δική μου μαμά αλλά και σε όλες τις μανούλες εκεί έξω!
Σας αξίζει!