Όσο κρατάς τη ζωή στα χέρια σου..

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Μου το έλεγαν από μικρό ακόμη, «τίποτα δε κρατάει για πάντα. Κοίτα να το χαρείς.»
Τελικά είχαν όλοι τους δίκιο. Όλα έχουν ένα σημείο καμπής. Το απόλυτο. Είναι εκείνο το σημείο που όλα είναι στο ζενίθ.

Μεγαλώνοντας φτάνεις στο σημείο που το σώμα σου, το πρόσωπο σου, η ομορφιά σου, η ψυχολογία σου, η υγεία σου, ακόμη κι ο έρωτας που νιώθεις για κάποιον να είναι στο απόλυτο τέλειο.
Η πτώση όμως μετά από αυτό το σημείο είναι άτσαλη. Δε το καταλαβαίνεις αμέσως.

Όμως η κατρακύλα έχει αρχίσει. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια, και φτάνεις ένα πρωί να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Και βλέπεις ένα άλλο πρόσωπο. Οι χαριτωμένες ρυτίδες πλέον έχουν γίνει αυλάκια. Η έκφραση σου έχει αλλάξει. Η στάση του σώματος σου είναι διαφορετική.
Από εσένα εξαρτάται τι άλλο θα δεις.

Γιατί αν μείνεις εκεί μπροστά στον καθρέφτη βλέποντας σε, και σκεφτείς τι έκανες όταν ζούσες το απόλυτο, έχεις χάσει ήδη.. δεν έζησες. Άφησες το χρόνο να κάνει ό,τι θέλει. Αν σκεφτείς τι έχασες, τότε όλη σου η ζωή πήγε στράφι. Αν σκεφτείς που θα μπορούσες να είσαι αντί εκεί μπροστά στον καθρέφτη τότε τα χρόνια που σου μένουν θα είναι το απόλυτο μαρτύριο.

Γι’ αυτό τρέχα, όσο σε παίρνει. Όσο κρατάς τη ζωή στα χέρια σου. Γιατί αν γυρίσεις ξανά σ’ αυτήν άνθρωπος, ίσως έχεις ξανά την ευκαιρία.
Αν γυρίσεις κατσαρίδα όμως, γάματα!