Το παιχνίδι αρχίζει πάλι, όταν νομίζεις πως όλα τελείωσαν.

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Πώς ξαφνικά κάτι πολύ δικό σου, κάτι άψυχο, που εσύ του έδωσες πνοή, αγάπη και το ανέστησες, φεύγει από κοντά σου; Λένε ότι αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για να αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.

Άλλωστε, πώς μπορείς να ξεχάσεις, όταν έχεις βοηθήσει κάποιον να πηδήξει την λακούβα από το παρελθόν του και να περάσει στην απέναντι όχθη; Πώς μπορείς να ξεχάσεις ότι σε άφησε, όταν πέρασε απέναντι; Σε άφησε, μόλις σηκώθηκε όρθιος και εσύ είχες γεμίσει λάσπες και γρατζουνιές
και όταν του είπες για τις λάσπες δεν σε βοήθησε ούτε να σκουπιστείς. Όταν του φώναξες να μην φύγει, δεν γύρισε καν το βλέμμα του πίσω να δει τα μάτια σου. Σε περιφρόνησε, όταν του είπες για τον έρωτα που ένιωθες. Δεν σε πίστεψε. Κι όταν ανέβηκες ψηλά, για να δεις τη θέα, αυτός έμεινε κάτω, αναζητώντας την μοναξιά του.

Άλλωστε, αυτός ακολουθούσε τη λογική, ενώ εσύ το όνειρο. Αυτός πορευόταν με ανασφάλειες, εσύ με αγάπη. Πώς γίνεται να ταυτιστούν δυο ζωές παράλληλες; Πώς μπορείς να σταματήσεις να νοιάζεσαι για κάποιον, που χάραξε πορεία στην ψυχή σου;

Οι μέρες περνάνε κι εσύ μένεις στα ίδια, να αναλογίζεσαι αν έφταιξες, πού έφταιξες και τι θα μπορούσες να κάνεις, για να σταματήσεις πάλι το φευγιό του. Και μέσα σε όλη αυτή την ζάλη και την λύπη, έρχεται ξαφνικά μια συνάντηση στη ζωή σου από το πουθενά. Ένας άνθρωπος, που με ένα τραγούδι, ένα άγγιγμα, μια ωραία βόλτα, μια καλημέρα, ένα μήνυμα, σε ξαναβάζει στο παιχνίδι.

Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Τα καλύτερα πράγματα στην ζωή σου έρχονται σε ανύποπτο χρόνο, εκεί που δεν το περιμένεις, όταν πάψεις να αγωνιάς. Κι έτσι το παιχνίδι αρχίζει πάλι. Είσαι έτοιμος να παίξεις από την αρχή σε νέα παρτίδα;