Το μόνο που σε σώζει είναι η αγάπη και ένα χάδι!

Γράφει ο Νίκος Γρηγορόπουλος

Νιώθω το στομάχι και το πρόσωπό μου πρησμένο, τα μάτια δεν κρατιούνται ανοιχτά, τα χέρια ιδρώνουν και το μυαλό μου είναι σε ζάλη λες και είμαι σε χαζο τρενάκι του λούνα παρκ.
Δεν μπορω να βάλω σε τάξη τίποτα και όλα με ενοχλούν καθώς το στήθος μου μπουκώνει με καπνό.
Το σαγόνι χαμηλά και η αυτοεκτίμηση βουλιάζει.
Δεν θέλω να μιλάω, δεν θέλω τους καθρέπτες.
Κρατάω την ανάσα μου χωρίς λόγο.
Πέρα δώθε, μέσα έξω και τίποτα.
Εξοικονόμηση ενέργειας και κατατονία, το μόνο που θα με σώζει είναι η αγάπη και ένα χάδι.
Όλα θα πάνε καλά, το ξέρω αλλά και να μη πάνε θα κρυφτώ πάλι στο κόσμο μου.
Πόσα χρόνια κρυμμένος;
Λες να μην ξαναβγω;
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κάτι καλό! Παράνοια, βλακεια, αμάθεια, πλαστικό σεξ και πουθενά δεν ταιριάζει η αισθητική μου.
Μη ξαναπείς πάντα, μη ξαναπεις ποτέ…
Το μόνο που σε σώζει είναι η αγάπη και ένα χάδι.
Η ηδονή θα είναι πάντα μια ανάγκη που αγαπάς αλλά μην την ξοδεύεις με σώματα που δεν γουστάρεις..αρεις..ρεις..εις..ς..ς..