Τι όμορφη ράτσα είναι οι άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν απ’τη ζωή τους, και τη ζωή των άλλων!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Δεν θέλω να μ’αγαπάς, αγαπώ και μόνη μου τον εαυτό μου.
Την αγάπη δεν την εκβιάζεις, ή την κατέχεις ή όχι.
Αλλά απαιτώ να με σέβεσαι και να ξέρεις τι θέλεις.

Δεν γίνεται να περνάς μέσα στην ζωή μου και να μην ξέρεις τι θέλεις.
Αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού κι εγώ με τον σεβασμό έχω καταλυτική σχέση.
Να φύγετε λοιπόν, να πάτε αλλού, όπου αλλού σας βγάλει ο δρόμος σας.
Δεν σας θέλω λοιπόν εσάς τους “δεν ξέρω τι θέλω”.

Δεν είναι η ζωή μας το αποκούμπι σας, η παιδική χαρά σας για να παίξετε λίγο και μετά “μην τον είδατε τον Παναγή”.
Και δεν καταλαβαίνω τον λόγο γιατί να θέλεις να παίζεις με ψυχές, γιατί ψυχές είμαστε.
Πάρε το σκατόψυχό σου λοιπόν κι άντε μου στο διάολο.
Εδώ κατοικεί η αλήθεια κι όχι το ψέμα.
Κι από ψέματα μπαφιάσαμε.
Γιατί να λέγονται τόσα ψέματα ακόμη δεν κατάλαβα.

Τι όμορφη ράτσα είναι λοιπόν οι άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν απ’τη ζωή τους και από τις ζωές των άλλων.
Καθαροί, με ένα βλέμμα που αγγίζει τις ψυχές μας.
Και δεν είναι ανάγκη να είσαι όμορφος, ανάγκη είναι να έχεις καθαρή ψυχή και καθαρή συνείδηση.
Κι εγώ, τις καθαρές ψυχές, τις λατρεύω, γιατί ακόμη και να μην σε θέλουν, θα στο πουν στα ίσια, αντρίκια και παλικαρίσια.

Δεν θα κρυφτούν, δεν θα εξαφανιστούν.
Δεν θα σε αφήσουν με την απορία “ωχ, τι έκανα και δεν μου μιλάει, δεν με παίρνει τηλέφωνο”.
Αλλά ποιος την έχασε την ψυχή για να την βρεις εσύ.
Και να την βρεις δεν θα ξέρεις τι να την κάνεις, αφού, σαν σκατόψυχος που είσαι, συνήθισες να συμπεριφέρεσαι σκάρτα.

Σεβασμός στις ψυχές ρε.
Δεν είναι το άντρο σας ο κάθε τόπος που μπαίνετε.
Γι’αυτό πάρε το σκατόψυχό σου λοιπόν κι άντε μου στο διάολο.